My Favorites Among New Comers to My Collection in 2012 / 2012 Yılı'nda Koleksiyonuma Eklediklerimden En Çok Dinlediğim Albümler

This list includes not only the albums released in 2012 but also the albums that I have added to my archive
and enjoyed listening during the year 2012. Please note that there is no order about the admiration and appreciation level. More or less I wrote the names as I have read the covers from my shelf, which means this is my shelf order.

Bu liste sadece 2012 yılında çıkan albümleri değil, arşivime 2012 yılında kattığım ve yıl boyunca dinlemekten keyif aldığım albümleri de içermektedir. Sıralama beğeni sıralaması değil, arşivimde albümleri gördükçe oluşturduğum sıralamadır.

1. Iiro Rantala - Lost Heroes
2. Esbjörn Svensson Trio - 301
3. Knut Rössler & Johannes Vogt with Miroslav Vitous - Between The Times
4. Branford Marsalis & Joey Calderazzo - Songs of Mirth and Melancholy
5. Yaron Herman Trio - Folllow The White Rabbit
6. Iiro Rantala - My History of Jazz
7. Nik Bartch's Ronin - Live
8. Tord Gustavssen Ensemble - Restored, Returned
9. Manu Katche - Neighbourhood
10. Mathias Eick - Skala
11. Julia Hülsmann Trio - The End of a Summer
12. Avishai Cohen with Nitai Hershkovitz - Duende
13. Melody Gardot - The Absence
14. Christian McBride and Inside Stragiht - Kind of Brown
15. Brad Mehldau Trio - Where Do You Start
16. Brad Mehdau Trio - Ode
17. Paolo Fresu, Richard Galliano, Jan Lundgren - Mare Nostrum
18. Julian & Roman Wasserfuhr Quartet - Remember Chet
19. Michael Wollny's Em - Wasted and Wanted
20. Yaron Herman Trio - Muse
21. Ida Sand - The Gospel Truth
22. Lars Danielsson - Liberetto
23. Ulf Wakenius - Vagabond
24. Julian & Roman Wasserfuhr - Gravity
25. Adam Baldych & The Baltic Gang - Imaginary Room
26. Gabor Bolla - Find Your Way
27. Keith Jarrett Trio - Bye Bye Blackbird
28. Vijay Iyer Trio - Accelerando
29. Phronesis - Walking Dark
30. Helge Lien Trio - Hello Troll
31. Cholet, Kanzig, Papaux Trio - Connex
32. Anat Fort - A Long Story
33. Keith Jarrett - Rio
34. Magnus Öström - Thread of Life
35. Yann Tiersen - Les Retrouvailles
36. Three Fall - On a Walkabout
37. Jan Johansson in Hamburg
38. McCoy Tyner - Today and Tomorrow
39. Eddy Louis & Michel Petrucciani - Conference de Presse
40. Keith Jarrett - The Melody At Night With You
41. Pat Metheny - What's It  All About
42. Paul Motian - Lost in a Dream
43. Verneri Pohjola Quartet - Ancient History
44. Viktoria Tolstoy - Letters to Herbie
45. Caecilie Norby with Lars Danielsson - Arabesque
46. Julian & Roman Wasserfuhr - Upgraded in Gothenburg
47. Chris Potter - Sundiata
48. Antal Zalai, Jozsef Balog - Bartok, Compete Works for Violin
49. Fazıl Say - Pictures, Mussorgsky, Janacek, Prokofiev
50. Anne-Sophie Mutter, Herbert Von Karajan - Great Violin Concertos
51. Cecilia Bartoli - Sacrificium
52. Andreas Scholl, Helene Guilmette - Il Duello Amoroso, Georg Friedrich Haendel
53. Andreas Scholl - German Baroque Songs
54. Charles Lloyd Quartet - Rabo de Nube
55. Charles Lloyd - The Call
56. Terell Stafford Quintet - Taking Chances
57. Jeremy Pelt - Soul
58. Miles Davis Live in Concert - Miles in Tokyo
59. Dusko Goykovich Big Band- Balkan Connection
60. Maria Cristina Kiehr, Concerto Soave, Jean-Marc Aymes - Monteverdi, Pianto Della Madonna
61. Kathleen Ferrier - A Tribute
62. Bobby McFerrin Chick Corea - The Mozart Sessions
63. Joshua Bell - Vivaldi, The Four Seasons
64. Brad Mehldau - Elegiac Cycle
65. Brad Mehldau - Live in Marciac
66. Vijay Iyer Trio - Historicity
67. Terje Rypdal, Miroslav Vitous, Jack DeJohnette - ECM-1-1125
68. Bill Evans, Jim Hall - Undercurrent
69. Bill Evans at the Montreux Jazz Festival
70. Gerry Mulligan meets Ben Webster
71. The Greates Garner - Atlantic 1227
72. Sarah Vaughan -Sings George Gershwin
73. Pierrick Pedron - Kubic's Monk
74. Gerardo Nunez - Travesia
75. Renaud Garcia-Fons - La Linea Del Sur
76. Bryn Terfel - Wagner
77. Lee Ritenour & Dave Grusin - Amparo
78. Daniel Barenboim - The Chopin Concertos
79. The Chick Corea New Trio - Past, Present & Future
80. Akın Eldes & Sinan Cem Eroğlu - Hane-i Akustik
81. Ferit Odman - Nommo
82. Murat Öztürk - Crossing My Bridge
83. Ülkem Özsezen - Ghost's Note
84. Çağrı Sertel Trio - Newborn
85. Sting - Live in Berlin
86. Mehmet İkiz - Checking In
87. Tigran Hamasyan Trio - New Era
88. Eric Reed - Here
89. Jacob Karlzon 3 - More
90. Jessica Pilnas - A Tribute to Peggy Lee
91. Youn Sun Nah - Voyage
92. Anouar Brahem - Conte de l'incroyable amour
93. Jan Lundgren Trio - Swedish Standarts
94. Ambrose Akinmusire - When The Heart Emerges Glistening
95. Joshua Redman - James Farm
96. Pink Floyd - Dark Side of The Moon - Immersion
97. Joshua Redman - Back East
98. Bill Evans - You Must Believe in Spring
99. Oscar Peterson Plays Count Basie
100. McCoy Tyner - Remebering John
101. Ahmad Jamal - Blue Moon
102. Avishai Cohen - Adama
103. Keb Mo - Just Like You
104. Wynton Marsalis, Eric Clapton - Play The Blues, Live from Jazz at Lincoln Center
105. 123 - Lara
106. Yaron Herman - Alter Ego

.......................

Brad Mehldau Trio Antalya Concert on December 2, 2012

This review is a bit different than the others. This is review of not only a wonderful performance but also a trip to Antalya just to experience Brad Mehldau Trio and a small interview with Brad Mehldau, that I set on missing the İstanbul concert, which was heard to be cancelled first then decided to be held in Bahçeşehir Cultural Center on December 1st.

Antalya Piano Festival, which is mainly concentrated in classical music and good at this, has already caught my attention with its jazz events. At last, they strongly deserved to be visited by inviting two very important trios to the festival on their 13th years. It is evident that they take this festival serious considering performances of Chick Corea Trio with Christian McBride and Brian Blade on November 28th and Brad Mehldau Trio on December 2nd. I have to say that I am impressed by the organization, concert hall and the attention of the audience.

It is certainly necessary to explain Brad Mehldau in detail however we need a dedicated review for him to achieve this. Thus, to summarize, the famous pianist has been performing since 1990 and made his best while he was in trio configuration. Although we see Jorge Rossy as the drummer of the trio until 2005, Jeff Ballard became a part of the trio later on. Larry Grenadier is with Brad Mehldau from the beginning with his double bass. The first trio recorded many great albums in series of Art of The Trio as well as live records. Among many albums recorded with the new trio, two albums Ode and Where Do You Start are the ones in which they are touching to the borders of trio jazz. Besides playing with his trio, Brad Mehldau played solo and took part in albums and live performances with famous musicians all over the world. The concerts in İstanbul and Antalya are held within their international tour after latest release Where Do You Start. Why did I say international? Because, I care about that such an important band can give two days to Turkey within their schedule. Surely, I wish Ankara could manage to overcome the recent recession and invite these musicians, who can hardly come from USA to Turkey from a long way and we can host them for three days.

I have seen that almost all records of Brad Mehldau including even old ones were there at the concert hall’s waiting room with modest prices. I immediately filled the gaps in my archive. Antalya Cultural Center is a very suitable place for such performances in my opinion. The audience is relevant, however more than a jazz audience they were classical music listeners as far as I have seen.

I can say that the performance started as pushing. First we have listened to a great arrangement of Jimi Hendrix’s Hey Joe (composed originally by Billy Robert), which is treated gently.  Brad Mehldau, Jeff Ballard and Larry Grenadier took part in the performance slowly and consecutively. Sanctus from Brad Mehldau and Friends from Brian Wilson of Beach Boys are played after the first piece with no word from the trio. After these three pieces, Brad Mehldau thanked us and introduced the pieces played so far and that will be played next. After that, To Hold On or To Let Go again from Brad Mehldau and Airegin from Sonny Rollins are performed. Following the last thank and introduction we experienced Since I Fell for You from Buddy Johnson. It is a real blues ballad with Brad Mehldau’s words. I think this is the most important performance of the concert. We held our breaths especially during the part that Brad Mehldau created a unique artistic piece by transfiguring the main theme while his trio members were silently watching him. I will never forget the long drum solo achieved by strong-soft touches and great stick control of Jeff Ballard. It was a memorial moment that Brad Mehldau sat on his seat in Indian style like he was in meditation while he was carefully watching his friend during this solo, which caused many photographs to be taken from the hall. The audience, naturally, wanted an encore from Brad Mehldau Trio after the concert and rarely played Untitled is performed lastly by them.

I have taken my place at the backstage with my questions on my mind and lots of CD covers in my hand just after the concert. I should thank to the organization that convinced Brad Mehldau to see me, although he wanted to see nobody after the concert. The first question was actually a general question that I want to ask any trio pianist that also plays solo. “In which configuration do you think you can use your improvisational power better, solo or trio?” Although I am not fully satisfied with the answer, Brad Mehldau told that he found different good things in different configurations and felt no difference from perspective of improvisation. He talked about his happiness on tour with Joshua Redman lately while I was taking an autograph on a photo of him with Joshua Redman, Christian McBride and Brian Blade. The second question was about rock music which is usually used by Brad Mehldau in solo performances as well as in trio. Well, what was the thing in rock music that drives him to use it in arrangements. According to Brad Mehldau, rock is not different than any other drivers in his life, which means rock affects and triggered him for new trials such as many things he experienced and liked in his past and present life.

As a summary, Brad Mehldau Trio performed one of the best concerts I have seen so far on December 2nd. I hope this productive band will record many more albums and come to Turkey again. If they come again and if you have not listened to them yet please do not miss this time.

Brad Mehldau Trio 2 Aralık 2012 Antalya Konseri

Bu yazı her zamankilerden biraz farklı. İstanbul'da önce iptal edildiği konuşulan sonra iki hafta kala Bahçeşehir Kültür Merkezi'nde 1 Aralık'ta yapılacağı söylenen Brad Mehldau Trio konserinin kaçırılmasının hemen ardından, sadece Brad Mehldau Trio'yu deneyimlemek için Antalya'ya kadar gitmenin, harika bir performansa tanık olmanın ve konser sonrası Brad Mehldau ile edilen sohbetin yazısı.

Asıl konsantrasyonu klasik müzik gibi görünen ve bu işte oldukça başarılı olan Antalya Piyano Festivali zaten son yıllarda dikkatimi caz konusunda da çekmekteydi. Ama bu sene 13. yılında İstanbul’a da uğrayan çok önemli iki trioyu konuk etmesiyle ziyaret edilmeyi kesinlikle hak etti. Öncesinde 28 Aralık’taki Christian McBride’lı, Brian Blade’li Chick Corea Trio konseri, sonrasında ise 2 Aralık’taki Brad Mehldau Trio konseri Antalya’nın bu işi ne kadar ciddiye aldığını gösteriyor. Brad Mehldau Konseri sırasında organizasyonu, konser salonunu ve seyirci ilgisini görünce gerçekten etkilendiğimi söylemek isterim.

Brad Mehldau’yu uzun uzadıya anlatmaya tabii ki gerek var ama bu ancak ayrıntılı bir inceleme yazısında yapılabilir. Özet geçmek gerekirse 1990 yılından beri performans veren ünlü piyanist en önemli başarılarını trio formatında kazandı. Brad Mehldau Trio’da 1996’dan 2005’e kadar davulda Jorge Rossy’i görsek de 2005 yılından bu yana Jeff Ballard ekibin davulcusu. En başından beri yanı başındaki basçı ise Larry Grenadier. İlk trio ile Art of The Trio serisi altında harika albümlere ve bazı canlı kayıtlara imza attılar. 2005’ten bu yana birçok kayıt yaptığı yeni triosunda özellikle son iki albüm Ode ve Where Do You Start ile gerçekten trio caz müziğin sınırlarında gezinmekteler. Brad Mehldau, triosu ile yaptığı kayıtlar dışında hem solo olarak, hem de birçok ünlü caz müzisyeni ile beraber albümlerde ve canlı performanslarda yer almakta. İstanbul ve Antalya konserleri en son kaydettikleri Where Do You Start albümünün dünya çapındaki turnesi kapsamında gerçekleşti. Neden dünya çapında olduğunu söyledim? Çünkü modern caz trio konfigürasyonundaki en önemli ekiplerden birinin turnelerinde iki günü Türkiye’ye ayırabilmesini önemsiyorum. Tabii, gönül ister ki başkent de son zamanlardaki gerilemesine bir son verip gerekli girişimlerde bulunsa ve Amerika’dan gelmeleri öyle çok da kolay olmayan bu seviyedeki müzisyenleri ülkemiz üç gün ağırlayabilse. 

Konser öncesi Brad Mehldau Trio’ya ait, oldukça eskiler dahil, bir sürü kaydın hazır ve nazır konser salonundaki reyonda bulunduğunu ve oldukça uygun fiyatlarla dinleyicinin ilgisine sunulduğunu gördüm. Arşivdeki eksiklerimi hemen tamamladım. Antalya Kültür Merkezi oldukça düzenli ve bu tür konserler için uygun bir salondu. Dinleyici ise ilgiliydi ama sanki biraz daha klasik müzik dinleyicisi görünümündeydi.

Performans enerjik başladı diyebilirim. İlk olarak son albüm Where Do You Start'ta da yer alan ince ince işlenmiş bir Jimi Hendrix’in efsaneleştirdiği Hey Joe düzenlemesi dinledik. Önce Brad Mehldau, sonra Jeff Ballard ve en son Larry Grenadier yavaş yavaş parça içerisindeki yerlerini aldılar. Brad Mehldau'nun kendi bestesi Sanctus ve Beach Boys’dan Brian Wilson’a ait Friends parçası ilk parçayı takiben arka arkaya çalındı. Üç parçanın ardından kısa bir tanıtım ve parça isimlerinin söylenmesi seansı gerçekleşti. Sonrasında To Hold on or to Let Go ve Sonny Rollins’ten Airegin performanslarını izledik. Son teşekkür ve tanıtım sonrasında Since I Fell for You'ya geçiş yapıldı. Brad Mehldau'nun kendi anlatımıyla tam bir blues baladı. Bu performans bence konserin en önemlisiydi. Özellikle ekibin diğer elemanlarının sustuğu ve Brad Mehldau'nun ana temayı başkalaştırarak ortaya özel bir sanat eseri sunduğu anlar nefesimiz kesildi gerçekten de. Konser sırasında Jeff Ballard'ın insanı kendinden alan tuşesi ve baget kontrolu ile gerçekleştirdiği uzunca soloyu hiç unutmayacağım. Brad Mehldau'nun arkadaşının solosu sırasında piyano taburesi üstünde meditasyon yaparcasına bağdaş kurması ve bizler gibi Jeff Ballard'a konsantre olması etkileyici bir görüntüydü ancak bu hoş sahne tabii ki fotoğraf makinelerinin de harekete geçmesine neden oldu. Konser sonrasında seyirciler doğal olarak Brad Mehldau Trio’dan bis istediler ve nadir çalınan bir Untitled performansıyla konser sona erdi.

Konser sonrası aklımda nicedir sormak istediğim sorular ve imzalanacak CD kapaklarıyla kulisteki yerimi aldım. Burada, pek kimselerle görüşmek istemeyen Brad Mehldau’yu ikna eden organizasyona gerçekten teşekkür etmem gerekiyor. İlk soru aslında solo performans da veren trio piyanistleri için hep aklımda olan genel bir soruydu. “Emprovizasyon gücünüzü tam olarak trio konfigürasyonunda mı solo performanslarında mı kullandığınızı düşünüyorsunuz?” Brad Mehldau’nun bu soruya cevabı tam olarak beni tatmin etmese de genel olarak ikisinden de ayrı ayrı  tatlar aldığını ve doğaçlama hususunda çok da farklı hissetmediğini söyledi. Joshua Redman ile yaptığı bir kayıt içinde Christian McBride ve Brian Blade’in de yer aldığı güzel bir fotoğrafına imza alırken, Joshua Redman ile yakın zamanda gerçekleştirdiği turnedeki performanslar sırasında çok mutlu olduğundan bahsetti. İkinci soru ise Brad Mehldau’nun oldukça fazla kullandığı rock müzik ile ilgiliydi. Birçok müzisyen ara sıra rock bestelerine düzenlemeler yapıyor ama Brad Mehldau’nun özellikle canlı ve solo performanslarında bunlara sık sık rastlıyoruz. Peki rock müzikteki hangi öğe Brad Mehldau’yu bu kadar etkiliyor. Brad Mehldau’ya göre rock, hayatındaki diğer bütün etmenlerden daha farklı bir şey değil onun müziğinde. Yani eskiden yaşadığı ve yapmaktan, dinlemekten hoşlandığı her şey gibi rock müzik de her an onu etkilemekte ve yeni şeyler yapmak için tetiklemekte.

Kısacası, Brad Mehldau Trio 2 Aralık’ta dinlediğim en iyi performanslardan birine imza attı. Bu üretken ekip umarım daha da çok albüm yapar, turne gerçekleştirir ve Türkiye’ye bir kez daha gelir. Eğer gelirlerse ve henüz herhangi bir Brad Mehldau Trio performansı dinleyemediyseniz, bu sefer sakın kaçırmayın.

Nordic Winds of Jacob Karlzon 3 last night at Akbank Sanat

We have experienced a great performance of the trio of one of the most important pianists of Sweden, Jacob Karlzon 3, last night at Akbank Sanat. Although Jacob Karlzon is known with his albums and long time collaboration with famous Swedish singer Viktoria Tolstoy, actually he has really known among European listeners with his latest album More from ACT label. Frankly, I already found the album great. On learning that Turkish drummer Mehmet İkiz became the official drummer of the trio after his some appearances in concerts around Europe following the release of the album, I was looking forward to seeing this İstanbul performance. Since I already mentioned that the drummer is from Turkey, please let me add that the bassist Hans Andersson is married a Turkish woman and speaks our language very well. The concerts’ pieces are almost totally from the album More in which you can find several great compositions and covers in my opinion. There was also one piece from previous album The Big Picture. I have to say from beginning that, the contribution of Mehmet İkiz to the band was so appropriate and distinct last night when I compared the performances with the ones in the album. I am sure that everyone among the audience should have noticed the presence of Mehmet İkiz with his energy and soft technique. Jacob Karlzon used synthesizer and programming during the performance from time to time.

The band made the entrance by energetic Running and melancholic Nilha. We have listened to a great improvisation from Jacob Karlzon in Running which is very well supported at the background by Mehmet İkiz. On the other hand, the simple and beautiful piano solo in the Nilha is turned out to be a dialogue between Mehmet İkiz’s drums and Jacob Karlzon’s piano in time. Jacob Karlzon explained after that Nilha is homage to a person that is passed away in past. He talked about how short the life can be and why we need to always live it at maximum. Thanks to a record of March 2012 Germany concert of JK3 I have found from one of my friend in Germany lately, I have learned that the composition is dedicated to a woman that is tragically died, whom Jacob and his girlfriend met just one day before the accident, during a vacation. After that, the trio played the Dirty which is well affected by heavy metal music, Fool’s Gold which is said to be about the poor period of Sweden at the beginning of 19. Century and Newbie from previous album The Big Picture. The responses of Mehmet İkiz to the improvisational parts of Jacob Karlzon and the piano that is played over synthesizer in Dirty were remarkable. The musical battle between piano and hand played drums in Fool’s Gold which is initialised with a good bass solo of Hans Andersson and the heartbeat-like kicks of drum should be mentioned. The first of the last two pieces Between Us has started with a reverberant and naive piano tone and continued with brush touches of Mehmet İkiz. We have learned in advance that this piece is about the relationships between people which can be beautiful as well as difficult from time to time. The solo drum performance in Departure was wonderful. With my personal pursuit we have listened to one of my favourite performance in the album the cover of Nik Kershaw's The Riddle as the encore. The words that is full of jokes and Turkish language by Jacob Karlzon between sets of two or three pieces are taken good attention by the audience.

I have learned from Jacob Karlzon after the concert that he is happy with the response of the audience as well as the attendees at the workshop previous to the performance.

As a summary, the audience, who joined the concert on November 30th, experienced one of the most successful performances of the trio. I am sure that they will remember that night when the trio will become more and more famous in the future and they will accept themselves as lucky.

Dün Gece Akbank Sanat'ta Jacob Karlzon 3 ile Esen Kuzey Avrupa Rüzgarları

Dün gece Akbank Sanat performans sahnesinde İsveç'in önemli piyanistlerinden Jacob Karlzon'un Jacob Karlzon 3 olarak adlandırdığı triosunun harika bir performansını dinledik. Jacob Karlzon her ne kadar daha önce kendi albümleri ile bilinen ve ünlü İsveç vokal Viktoria Tolstoy ile çalmış bir piyanist olsa da asıl olarak yakın zamanda ACT firmasından çıkardığı More albümüyle Avrupa'da ciddi manada adını duyurmuş durumda. Açık söylemeliyim, albümü zaten çok beğenmiştim. Bunun üstüne albümün çıkışı ardından yapılan bazı konserlerde ekibe davulcu olarak katılan Mehmet İkiz'in sonrasında üçlünün resmi üyesi haline geldiğini öğrenince İstanbul konserini merakla beklemeye başlamıştım. Hazır grubun davulcusunun Türk olduğundan bahsetmişken, grubun daimi basçısı Hans Andersson'un da eşinin Türk olduğunu ve çok iyi Türkçe konuştuğunu hatırlatayım. Konserde genellikle, iyi bestelere ve cover eserlere sahip olduğunu düşündüğüm More albümünden parçalar çalındı. Eski albümlerden The Big Picture’dan da bir parça dinledik. En baştan söylemeliyim, albüm kayıtları ile kıyaslayabildiğim kadarıyla Mehmet İkiz'in gruba katkısı oldukça farklı ve yerinde. Eminim konseri dinleyen herkes farkındadır ki Mehmet İkiz enerjisi ve yumuşak tuşesi ile her parçada buradayım der gibiydi. Genel olarak Jacob Karlzon albümde de olduğu gibi sık sık synthesizer ve programlama kullandı.

Ekip girişi albümdeki gibi enerjik Running ve melankolik Nilha ile yaptı. Running'de Mehmet İkiz'in arka planı başarıyla doldurduğu iyi bir Jacob Karlzon emprovizasyonu dinledik. Basit ve güzel bir piyano solosu ile başlayan Nilha ise sonrasında Mehmet İkiz'in davulu ve Jacob Karlzon'un piyanosu arasında karşılıklı diyaloga dönüştü. Jacob Karlzon, Nilha parçasını anlatırken bu parçayı artık aramızda olmayan biri için yazdığını söyledi. Aslında hayatımızın ne kadar kısa olabileceğinden ve onu dolu dolu yaşamamız gerektiğinden bahsetti. Geçtiğimiz aylarda elime geçen Mart 2012 Almanya konserinin kaydını dinlediğimde eserin yazımına neden olanın Jacob Karlzon’un kız arkadaşıyla gittiği bir tatilde tanışalı sadece bir gün olmuşken trajik bir kaza ile kaybettikleri bir insan olduğunu öğrendim. Sonrasında ekip, metal müzik etkisi altında olduğu konser sırasında Jacob tarafından da belirtilen Dirty, yine Jacob tarafından 19. yy. başlarında İsveç'in yokluk içinde geçen günlerine ithafen bestelendiği anlatılan Fool's Gold ve The Big Picture albümünden Newbie ile konseri sona doğru taşıdı. Dirty performansında Mehmet İkiz’in Jacob Karlzon’un doğaçlamalarına verdiği cevaplar ve synthesizer üzerine çalınan piyano oldukça etkileyiciydi. Hans Andersson’un güzel bir bas solosu ile başlayan Fool’s Gold’daki piyano ve elle çalınan davul arasındaki atışmalar ve Newbie’deki kalp atışlarını andıran davul vuruşları dikkat çekiciydi.  Birbirine bağlı icra edilen son iki parçadan ilki Between Us’ta reverberant ve naif bir piyano tonu, sonrasında Mehmet İkiz’in fırça darbeleri ile devam etti. Önceden bu parçanın bazen zor bazen de harika olan ikili ilişkiler üzerine olduğunu öğrendik. Departure performansındaki davul solosu unutulmazdı. Konserin sonunda özellikle benim ısrarlarımla albümde de en sevdiğim performanslardan biri olan Nik Kershaw's The Riddle coverını  bis performansı olarak sergilediler. Jacob Karlzon'un iki-üç parçadan oluşan setler arasındaki bol esprili ve ara ara Türkçeli konuşmaları dinleyici tarafından oldukça ilgiyle karşılandı.

Konser sonrasındaki konuşmamızda Jacob Karlzon'un seyirciden hoşnut olduğu kadar, workshop'a gelenlerin ilgisinden de çok memnun olduğunu öğrendim.

Özetle, 30 Kasım gecesi konsere gelen İstanbullular çok iyi bir ekibin iyi performanslarından birine tanık oldular bence. Eminim Jacob Karlzon 3 ileride daha da ünlü olduğunda bu günü iyi bir anı olarak hatırlayacak ve kendilerini şanslı sayacaklardır.

An Incredible Funk Night in Ghetto İstanbul with Nils Landgren Funk Unit

My expectations were high. I was sure that the man with the red horn and his unit would fill the hall with their energy soon after they took place on stage. However, frankly, it was not on my mind that they caught the tension of the audience this much successfully and could stay on stage this much long although they have another concert for the following day in Tblisi. This is between you and me, I have said to Nils “It is in my dreams to listen the solo performance for Ack Du Warmland Du Skona in the album 1997 Live in Montreux at least once in my lifetime lively from you” some time before the concert. The tension in the concert were so high that I thought that he could not manage to insert this silent solo performance into the playlist. Fortunately, I was wrong again. After the encore, as the last performance, he performed it for me and rest of the audience and took a memorable place in my heart.

The personel in the concert was very similar to the last album’s. Nils Landgren (trombone, vocal) Magnum Coltrane Price (bass, vocal), Jonas Wall (woodwinds, back vocal) Sebastian Studnitzky (rhodes, trumpet, back vocal), Robert Mehmet Ikiz (davul, back vocal). Magnus Lindgren and Andy Pfeiler could not join the concert in İstanbul. We have seen Mattias Torell on guitar, whom I met at Ida Sand’s concert. I can say that they generally played from their last album, however I should add that they sometimes went back even to 1997. Especially, the performances of Funk for Life from last album and Ain’t Nobody from 1997 Live in Montreux have caught the audience. Since Esbjörn Svensson was a member of the unit once upon a time ago before his depressing passing away,  his composition Six Beauties on a Rooftop is also performed. The harmony between Mehmet İkiz, Mattias Torell and Magnum Coltrane Price was incredible. The fact that Mehmet is usually playing with Mattias Torell in Ida Sand’s concerts has a certain contribution in this harmony. For trombone, we found the chance to listen to the one of the best living trombone players, Nils Landgren. Jonas Wall was certainly more than what I expected in saxophone. They usually used loop machine with Nils Landgren. The effect used by Magnum Coltrane Price to reach deeper bass and his rap vocal performance through the end was noteworthy. The solo performance of Mehmet İkiz at the end of a piece was memorable. The band is recalled to the stage several times by the audience. It was nice that Mehmet came to stage alone and triggered the audience for ovation by shouting the name Nils. I really wonder the capacity of 56-year-old Nils Landgren’s lungs, considering the last solo performance that I have mentioned in the begining. (In this solo performance that he does sometimes, he starts to play a traditional Swedish tune first, then rises the tension by a funk rhythm which even includes some partitions from Smoke on The Water of Deep Purple. Then he starts to disassembly his trombone at the middle while he is still playing. First the bell is removed and Nils gets closer to the microphone with the rest of the instrument. Then the rest is removed leaving just the mouthpiece in Nils’ mouth. At last, Nils starts to perform with just his mouth. He even puts some rhythm in his performance with a sound he created by detaching the main slide from the tunning slide. Then again from the beginning the trombone is assembled and Nils makes the end by the same traditional tune with a complete trombone.)

The interest of the audience in the musicians were intensive also after the concert. I am not sure but I suppose many CDs are sold last night. Nils Landgren has signed his autograhps for a long time. I have told Nils Landgren that I really would like to help for a concert in Ankara to be organized and I would do my best for this. We have talked about the following Christmas with My Friends concerts in Germany. As a last word before saying bye to the musicians I said “Do not be surprised if you see me among the audience in Germany Nils” and he answered me “It may be, I believe, because you are crazy”.

As a summary, November 23rd night was an incredible night that is full of good musicians. I hope the audience in İstanbul and the band think so and we can listen to them soon again.

Dün gece Ghetto ve İstanbul Nils Landgren Funk Unit ile sallandı.

Beklentim yüksekti. Kırmızı trombonlu adam ve ekibinin sahneye çıktıkları ilk andan itibaren mekanı enerjileri ile dolduracaklarını biliyordum. Ama seyircinin tansiyonunu bu kadar iyi yakalayacaklarını ve bir gün sonra verecekleri Tiflis konserine rağmen sahnede böylesine uzun kalabileceklarini düşünmemiştim. Aramızda kalsın, konserden bir süre önce Nils’e, “1997 Live in Montreux kaydındaki Ack Du Warmland Du Skona solo performansını hayatımda bir kere de olsa senden canlı dinlemek istiyorum, bu konserde benim için çalarsan hayalimi gerçekleştirmiş olursun” demiştim. Ne yalan söyleyeyim, bütün konser boyunca aklım oradaydı. Ama konserdeki tansiyon o kadar yüksekti ki, İsveç halk ezgilerinden esinlenilmiş ve sessiz dinlenilmesi gereken bu performansı da araya sıkıştırabileceğini düşünmemiştim. Ancak bu konuda da kısmen yanılmıştım, bütün bislerden sonra Nils bu teknik yoğunluğu yüksek solo performansı da ben ve diğer dinleyiciler için gerçekleştirdi ve unutulmazlarım arasında yerini aldı.     

Konser ekibi son albümdeki ekibe oldukça benzerdi. Nils Landgren (trombon, vokal) Magnum Coltrane Price (bas, vokal), Jonas Wall (woodwinds, back vokal) Sebastian Studnitzky (rhodes, trompet, back vokal), Robert Mehmet Ikiz (davul, back vokal). Magnus Lindgren ve Andy Pfeiler İstanbul’a gelememişti. Gitarda Andy Pfeiler yerine daha önce Ida Sand konserlerinden tanıdığım Mattias Torell vardı. Genel olarak son albümlerden çaldıklarını söyleyebilirim, ama aralarda 1997 yılına kadar geri gidildiğini de gördüm. Özellikle son albümden Funk for Life ve 1997 Live in Montreux’den Ain’t Nobody seyircinin enerjisinin tepe yaptığı performanslardı. Müteveffa Esbjörn Svensson’un da bir aralar ekibin üyesi olmasına ithafen eski albümlerden ona ait beste Six Beauties on a Rooftop da çalındı. Mehmet İkiz, Mattias Torell ve Magnum Coltrane Price’dan oluşan arka üçlü inanılmaz uyumluydu. Mehmet’in Ida Sand konserlerinde Mattias ile sık sık beraber çalmasının bunda etkisi büyük. Üflemelilerde, konu özellikle trombon olduğunda şu an yaşayan en iyilerden biri Nils Landgren’i dinlediğimizi sizlere hatırlatmak isterim. Jonas Wall ise (ilk kez canlı dinliyorum) kesinlikle beklentilerimin üstündeydi. Üflemeli ekibi sık sık loop kullandı. Magnum Coltrane Price’ın dip baslara inmek için kullandığı efekt ve sonlara doğru verdiği rap vokal performans dikkat çekiciydi. Mehmet İkiz’in bir parçanın sonunda verdiği solo performans unutulmazdı. Ekip birçok kez sahneye tekrar çağrıldı. Bislerden birine Mehmet’in tek başına çıkıp seyirciye Nils tezahüratları yaptırması çok hoştu. Yazının girişinde de belirttiğim bütün bislerden sonra gerçekleştirdiği solo sebebiyle, 1956 doğumlu Nils Landgren’in ciğer kapasitesinin normal insanın kaç katı olduğunu çok merak ediyorum. (Nils, zaman zaman gerçekleştirdiği bu solo performansa, ilk önce temel bir İsveç halk ezgisi ile başlar. Sonrasında tansiyonu funk etkilerle yukarılara taşıdığı kimi zaman Deep Purple Smoke on The Water’dan bile esintiler taşıyan partisyonlar çalar ve performansa devam ederken enstrümanını yavaş yavaş söker. Önce kalak çıkar sonra da aşama aşama geri kalanlar. En sonunda ağızlıkla kalan Nils hala performansını sürdürmeye devam eder. Hatta en sonunda ağızlığı da bırakıp kendi ağızıyla icraya devam eder. Yetmez, akort sürgüsü ile ana sürgüyü birbirinden hızlıca ayırarak çıkardığı sesle icrasına ritim de katar. Bu sırada enstrümanını yeniden bir araya getirerek sonu, baştaki ezginin aynısı ile gerçekleştirir.)

     

Konser sırasında olduğu gibi sonrasında da seyircinin müzisyenlere olan ilgisi yüksekti. Emin değilim ama oldukça fazla sayıda albüm satılmış gibi geldi bana. Nils uzun süre albüm imzaladı. Konser sonrası sohbetimizde onları Ankara’da Ankara’lılara dinletmek istediğimi ve bunun için elimden geleni yapacağımı belirttim. Nils Landgren ile önümüzdeki ay Almanya’da gerçekleşecek olan Christmas with My Friends konser dizisinden bahsettik. “Belli olmaz, orada dinleyicilerin arasında beni görürsen hiç şaşırma” dediğimde, “Olabilir, senden beklerim, çünkü sen bir çılgınsın” cevabını alıp müzisyenlerle vedalaştım.

Uzun lafın kısası iyi müzisyenlerle dolu harika bir geceydi 23 Kasım gecesi. Umarım konsere katılan İstanbul’lular ve Funk Unit için de öyledir ve biz onları en kısa zamanda yeniden dinleriz.

Adam Bałdych, 2012 The Imaginary Room (Türkçe)

Keman her ne kadar cazda en başından beri nadir bir enstrüman olarak bilinse de genel görüşün aksine bu müzik türünde birçok efsane ismin elinde hayat bulmuş ve swing etmiştir. Bu isimlere Eddie South, Stuff Smith, Claude Williams, Joe Venuti, Georgie Stoll ve Stephane Grapelli’yi örnek olarak verebiliriz. Atalar ile modern dönem arasındaki geçişte sanırım en önemli isim Fransız Jean Luc Ponty. Çağdaş caz sahnesinde hala nadiren de olsa klasik müzik kökenli keman sanatçıları gözümüze çarpmakta. Nigel Kennedy, Mark Feldman ve Scott Tixier bunlardan sadece birkaçı. Bu yazıyı yazmamın sebebi ise yakın zamanda büyük ihtimalle en genciyle tanışmam ve bu genç adamın keman tekniğinden çok etkilenmem. Adam Bałdych ile müzikal manada karşılaşmam, sanırım 2012 Nisan’ında, ACT firmasından çıkan yeni albümlere göz attığım bir sırada, kendisinin bu firmadan çıkan ilk albümü  Imaginary Room ile oldu. Dürüstçe söylemem gerekirse, oraya o gün Adam Bałdych’in son zamanlarda caz sahnesindeki en önemli keman sanatçısı olduğunu bazı kritiklerden okumuş ve ACT’nin kurucusu Siggi Loch ile fotoğraflarını görmüş olmanın motivasyonu ile gitmiştim. Albümde çalan diğer sanatçıları görünce ve eve gidip albümü dikkatlice dinleyince sadece caz müzik için değil bütün keman dünyası için sıradışı bir albümle karşı karşıya olduğumu farkettim.

Adam Bałdych, Imaginary Room albümünde The Baltic Gang adı altında bir araya gelen birçok ünlü Kuzey Avrupalı müzisyenle beraber çalmış: Avrupanın en önemli müzisyenlerinden ve ACT’den olduğu kadar birçok İskandinav albümden de hatırlanabilecek lirik basçı Lars Danielsson, Viktoria Tolstoy’un albümlerinden olduğu kadar triosuyla yakın zamanda çıkardığı More albümü ile İsveç caz sahnesinde ve Avrupa’da adından söz ettiren Jacob Karlzon, başka bir genç yetenek iki ACT albümünün sahibi Finlandiyalı trompetçi Verneri Pohjola (Pekka Pohjola’nın oğlu), Danimarkalı davulcu Morten Lund ve genç saksofon sanatçısı Marius Neset (Edition Records firmasından). Bu albümün altında yapımcı olarak ACT’in en önemli iki adamının adını görüyoruz: Siggi Loch ve Nils Landgren.

Albümü ayrıntılı olarak incelemeden önce Adam Bałdych  hakkında kısaca biyografik bilgi vermek istiyorum.

Bałdych, Gorzów Wlkp Polonya’da 1986 yılında dünyaya gelmiş. Çocukluğundan beri ülkesinde  dahi olarak görülmekte olan Adam, 13 yaşında Poznan’da düzenlenen ulusal violonist yarışmasında 3. olduktan sonra aynı yıl içerisinde Szczcin’deki bölgesel violonist yarışması ve Gorzow’daki barok müzik yarışmasında birinci oluyor. 13 yaşında karşılaştığı caz müzik için sonrasında “Caz bana aradığım müzikal özgürlüğü sundu” diyor. Polonya’daki önemli yayınlardan “Jazz Forum” tarafından “Key for Career Award” ödülünü neredeyse her yıl kazanmakta. Adam Bałdych’in uluslararası caz sahnesinde görünmeye başlaması 16 yaşında çıktığı Avrupa ve Asya turlarında gerçekleşiyor. Kattowitz konservatuarından mezun olduktan hemen sonra Berklee Müzik Okulundan burs kazanıyor ve Amerika’daki hayatı böylece başlıyor. Bu sürenin devamından itibaren halen geçerli olarak Adam, kısa süreli periyotlarda Amerika’da hayat sürmüş ve Jim Beard, Didier Lockwood, Pierre Blanchard, Jerry Goodman, Krzesimir Debski, Christian Howes ve Mika Urbaniak gibi çok önemli müzisyenlere çalışmış.

Uluslarası platformdaki ilk dikkat çekici çıkışı 2009 yılında grubu Damage Control ile yayımladığı Damage Control albümü ile yakalamış. 2009 yılında Storyboard adında yayımlanmış başka bir albümü daha var. 2011’e gelindiğinde ünlü roman Der Steppenwolf’ten esinlenilmiş Magical Theatre albümünü görmekteyiz.

ACT’nin polonyalı ünlü piyanisti Leszek Możdżer (Lars Danielsson ile beraber kaydettikleri Pasodoble albümünden hatırlanabilir.) Adam Bałdych  ile 2008 yılında İsveçli yönetmen Mauritz Stiller’in Sir Arnes Schatz adlı filminin müziklerini yapmak için bir araya geldiklerinde tanışmışlar. Leszek Możdżer bu tanışmanın ardından Adam Bałdych’i ACT’nin kurucusu Siggi Loch ile tanıştırmış. Loch, Adam’a ACT ailesine katılması için hemen teklif götürmüş.

Adam Bałdych  şeytan (evil) takma adını saf yeteneği sayesinde ulaştığı karakteristik keman stili ile sonuna kadar haketmekte. Bence Adam, Imaginary Room albümünde neredeyse woodwind gibi tonlamakta. Sesinden aynı zamanda rock etkisi altında bir blues tat da almaktasınız. Bu etki arkasındaki nedeni elektrik keman ile çalınmış önceki albümleri dinlediğinizde rahatlıkla anlayabilirsiniz. Imaginary Room albümünün dışında Adam’ın da çaldığı Iiro Rantala’nın harika albümü My History of Jazz’a da bir göz atmanızı tavsiye ederim.

Albümdeki 6. ve 8. haricindeki bütün parçalar Adam Bałdych  tarafından bestelenmiş. Parça listesi ve kısa yorumlarım şu şekilde:

1. Village Underground: Albüme oldukça enerjik bir giriş… Ritim grubu soğuk piyano, oldukça geniş icra edilmiş ve kaydedilmiş davul ve alt oktavlardan çalınmış kontrbastan oluşmakta. Piyano ve bas oldukça temel bir bas çizgisi izlerken davul iki kanal arasında gidip gelerek tansiyonu kontrol ediyor. Üflemeliler ve keman oldukça uyumlu çalıyor. Ana tema operaları anımsatmakta.
2. Mirrors: Adam Bałdych’in diğer enstrümanlar tarafından özenle hazırlanmış bir altyapı üstünde onlardan oldukça önde ve uzun soluklu keman performansları ile dolu bir eser çıkıyor karşımıza. Ana gövdeye mükemmel geçişlerle bağlanmış nadir şekilde umutlu tonlayan bölgeler dinlemekteyiz.
3. The Room of Imagination: Bir önceki albümden gelen ve muhtemelen Adam’ı albüme isim verirken etkileyen parçadayız. Bence albümdeki gerçek başarı bu performans. Özellikle Marius Neset saksofonuyla harika bestelenmiş partisyonlardaki icrası ile dikkat çekmekte. Adam’dan zaman zaman trompet zaman zaman saksofon ile eşlik edilen güzel bir solo dinliyoruz. Parçanın ilk yarısından sonra tansiyon yüksek oktavlardan çalan ve bazen melankolik keman ile kesilen trompet ile yükseliyor.
4. Cubism: Girişte Adam, Verneri ve Marius tarafından ortaya koyulan belirsiz durumlar duyuluyor. Kısa ve oldukça geride bir piyano solosu parçaya karakterini vermekte.
5. K8: Bu parçada üflemelilerin keman ve trombon desteği sonucu ortaya çıkan big-band benzeri performansı ve Adam ile Marius’un solo performansları dikkate değer. Bu eser (Cubism’den sonra tansiyonu düşürerek) albümün genel kimliği ile oldukça uyum içerisinde. Diğer esere doğru oldukça yumuşak bir geçişe sahip.
6. Time Traveller: Virtüöz kemanın (blues gibi tonlayan) önce soğuk sonra sıcak piyano ile karşılanması ile girizgah gerçekleştiriliyor. İki enstrüman birbirleri ile konuşmak yerine sanki aynı anda konuşuyorlar. Eserin bestesi Jacob Karlzon ve Adam Bałdych’e ait.
7. Rama hai: Davulcu Morten Lund bu icrada fırça kullanmayı tercih etmiş. Albüm burada iyice yavaşlamakta. Adam, önceki parçada bıraktığı yerden devam eder gibi. Saf duygular Verneri’nin dar trompeti ile destekleniyor.
8. For Zbiggy: Bu parça Adam Bałdych’in, 1979 yılında ölen Polonyalı ünlü keman sanatçısı Zbigniew Seifert’a saygı duruşu. Tansiyon yüksek. Adam Bałdych bizlere bir kez daha ne kadar önemli bir müzisyen olduğunu göstermekte. Gruptaki diğer üyelerle olan uyumuna bakın. Sanki caz ve bu tür parçalar için keman oldukça sıradan bir enstrümanmış gibi çalınmakta. Bu tonu seviyorum. Lütfen arkada devamlı çalışan Morten Lund’a da dikkat edin.
9. 11.16: Mükemmel bir teknik ile desteklenen iyi yazılmış üflemeli partisyonlarının performanslarını Adam’ın uzun bir girizgahı ardından dinliyoruz. Davullar parçanın içine oldukça organik olarak yedirilmiş ve davulcunun kontrolü takdire şayan.
10. Zarathustra: İlk başta melankolik bir film müziği gibi olan beste Lars Danielsson’un çellosu ve Jacob Karlzon’un piyanosu ile cazdan daha çok klasik bir performansı andırmakta.
11. Inspiration: Eserin ismini ve kemanın davul, bas ve piyano üstündeki girişini çok sevdim. Oldukça minimal ve yumuşak bir performans. Eklemlenme trompet ve saksofonun iki kanala da yayılan sesi ile sağlanmış.
12. Million Miles Away: Lars Danielsson ve Adam Bałdych  bu eseri birlikte bestelemişler. Gerçektende Lars’ın Pasodoble veya Liberetto’daki bir bestesini dinler gibiyim. Mistik bir kemanın lirik bas ile düosu. Orta Avrupa’dan kemandaki yeni yetenek ve Kuzey Avrupa’dan bastaki deneyimli ozan bir araya gelince işte bu harika performans ortaya çıkıyor.

http://www.youtube.com/watch?v=u07SA8pTVPY