Adam Baldych & Yaron Herman - The New Tradition Concert in Ankara, February 26th, 2014

I got the chance to listen to Adam Baldych & Yaron Herman yesterday in Ankara with their latest duo project "The New Tradition". The good harmony between these talented musicans, Adam's virtuosic dedication to his instrument, Yaron's surprising movements on the piano, the quality of the compositions (such as Letter for E and Riverendings) and some very well arranged classics from Poland (such as Sleep Safe and Warm from Komeda and Seifert's Quo Vadis) were all highlights of the concert. I could also get the album after the performance, three months before its official release date from ACT and listened to it at home. It will certainly be a very important release for ACT with its catchy melodies and energetic structure. Besides, we, as Ankara, were very lucky since Yaron Herman gave a wonderful masterclass before the concert in a university. More than a musical masterclass, this was a totally life-music-humanity-philosophy seminar of him and at the end of it, he presented a very special solo performance of Fragile from Sting. There is a record for the masterclass but it is a "souvenir" to me and will not be published. However you'll see soon two interviews from both musicians in my blog one of which will contain also some questions&answers from masterclass.

Ankara'da Caza Dair Son Gelişmeler

Herkes farkında değil belki; ama son zamanlarda caz için öyle kendi halinde iyi şeyler oluyor Ankara'da. Tord Gustavsen Quartet ECM'den 2014 başında çıkan ve Avrupa Cazı takipçilerini çok etkileyen albümlerinden bazı parçaları 2013 sonunda ilk kez bir Ankara konserinde çaldı mesela. Tord Gustavsen şimdiye kadarki en ayrıntılı röportajlarından birini Ankara'da yaşayan kendi halinde bir cazsever ile yaptı. Sadece bir gün önce sahnede Lars Danielsson'u, Yaron Herman'ı ve Mehmet İkiz'i birlikte dinledik. Çok değil iki ay sonra, ACT müzisyeni Lars Danielsson ve Caecilie Norby duo konserlerinin belki de en iyisini Ankara'da verdi. Şimdi yine ACT'den Avrupalı bir duo, daha albümün çıkmasına 4 ay varken ilk konserlerinden birini Ankara'da gerçekleştirecek. Albüm satışı ilk kez bu konserde yapılacak. Yaron Herman bu konserle birlikte 4 ay içerisinde ikinci kez Ankara'ya gelecek. Bir de -organizasyonlarla hiç bir ekonomik bağı olmayan Ankaralı bazı cazseverlerin çabalarıyla- piyanist Yaron Herman konser öncesinde ücretsiz master class verecek isteyen herkese. Bakalım Ankara ne kadar ilgi gösterecek. Bakalım Ankara, etkinliklerin devam etmesi ve o "hastası" olduğu diğer "cazcıların" da gelebilmesi için çok da popüler olmayan bu etkinliklere katılması gerektiğini farkedecek mi? Doğru dürüst bir caz kulübe ve öyle her türlü gündemden etkilenmeyecek adam akıllı bir sponsorun desteklediği caz festivaline sahip olmasının kendi ilgisine bağlı olduğunu anlayacak mı? O caz kulüpteki İngiliz müzik eleştirmeninin bana "Is there a market for jazz in Turkey?" dediği günden beri çok şey değişti bende. Ankara da değişir mi dersiniz? Göreceğiz...

Iiro Rantala: The String Trio's First Album, "Anyone With A Heart" and A Retrospective Look to The Pianist's Discography

What Frank Zappa said cynically about music writers, paradoxically proves that writing is also an art form even it is for music: "Writing about music is like dancing about architecture." Yes, that's right. Trying to express the details of an architectural piece by dancing is as hard as to explain what is going on during a musical performance by words. It may seem to be as unnecessary as dancing in front of a building for some people; but writing a good review is not an easy thing. So is finding a real good melody for a musical composition nowadays. Composers have used indefinitely many melodic structures throughout the music history, some of which became so successfully famous that the melodies can easily be recognized even if the composers' names are not remembered. Being full of many already discovered melodies, the music in new millennium pushes musicians especially in jazz to do extraordinary things in styles, rhythms or sound. Some may show technical perfection and complexity as the necessary and sufficient conditions for an impressive jazz performance, whereas some may see the blues and swing as "sine qua non" for this. However, finding a catchy, unique and longevous melody is still one of the most important aspects of a successful musical piece regardless of the genre. In other words, what you play is as important as how you play it.

Having been already known for his success in composing and finding really impressive melodies in his famous Trio Töykeät period (1988-2006), Finnish pianist Iiro Rantala seems to have increased the weight of the melodies in his works with his ACT related career, which started in 2011 with the fantastic solo album Lost Heroes. Iiro Rantala was born in 1970 and his relation with classical music goes back to childhood where we can see Bach's impression on the musician. Besides, after his education in Jazz Department of Sibellius Academy in Finland, he studied classical music in Manhattan School of Music. He has taken place in 7 albums and approximately 2000 concerts of his jazz trio. We can also see his name in many classical albums, performances and compositions. Thanks to both his connection to classical genre and his long time experience in jazz, what we hear at first sight was a self-confident performance of a virtuoso jazz pianist on very well composed pieces in this solo album. Dedicated to many passed away musicians such as Pekka Pohjola, Bill Evans, Esbjörn Svensson, Michel Petrucciani and Luciano Pavorotti, each piece somewhat has a connection to the inspiring name with its style or emotion. In my opinion, this album has become one of the most precious pieces in solo jazz piano history. Let me remind you that with the release of the album, Iiro Rantala is awarded both by German Critics and ECHO Jazz. Following this success, the second album from ACT is named My History of Jazz and created in 2012 by a collaboration with Swedish bassist Lars Danielsson, Polish violinist Adam Bałdych and Danish drummer Morten Lund. Iiro Rantala expressed his wide connection to jazz obviously not only by playing many different sub-genres such as swing, bebop, smooth jazz, Nordic but also by starting and ending the album with Johann Sebastian Bach's Arias and inserting an individual improvisation based on Goldberg Variations between each piece. He directly says in the liner notes "I've never been into blues piano or so called main stream jazz. That's why they're missing on the album." Since he has taken stage with pianists Leszek Moźdźer and Michael Wollny for the first Jazz at Berlin Philharmonic concert which is recorded as a live album and released in 2013; I think Iiro Rantala can surely said to be one of the most important pianists of ACT label. I heard with my own ears that Siggi Loch (founder of ACT) found him very impressive for his wide spectrum in styles and talent in playing the classical music as well as jazz.

It seems that the collaboration between Adam Bałdych and Iiro Rantala from the record My History of Jazz is in the roots of the latest album which came again from ACT in 2014: Anyone With A Heart. Iiro Rantala formed a string trio for this record adding Crotian cellist Asja Valcic next to Adam Bałdych. Actually this is not the first time we see Iiro Rantala in an interesting trio configuration to play jazzy compositions. His collaboration with a guitar and a human beat box created Iiro Rantala New Trio in 2005 and stayed alive until 2010 also releasing an album. Being an interesting formation for a jazz performance, Iiro Rantala String Trio is evidently on the way which Iiro Rantala has been following: putting the composition at the heart of the performance, finding impressive melodies and using improvisation to tune the tension of the music. Frankly, it is not easy to define the string trio as a jazz one and we can tell the same also for their first album. However, it is obvious that neither Iiro Rantala suppose the opposite, nor the borders of the jazz in Europe are very well defined in last decades. The romantic album Anyone With A Heart is unique not only with its formation and almost genre-less structure but also with its incredibly emotional liner notes prepared by Iiro Rantala, whose main theme is related with heart and love consistent with the title. Our talented pianist emphasizes on the materialistic trends the world is following nowadays and he says that love is the ultimate ingredient for a beautiful world and happy people. Iiro Rantala finishes the notes with a hope that the music will touch listener's heart, which reminded me an old quote from Monteverdi: "The end of all good music is to affect the soul."

The name of the first piece is Karma, the Indian philosophy based on the idea that says "good intent produce good actions and deeds". The musical structure of Karma releases the overall aura of the album in the introduction very well with naive pizzicato touches of Adam Bałdych on the violin first. The catchy and melancholic melody in the first part is build up by entrance of Iiro Rantala's well known tone and Asja Valcic's organic sound. The composition has an interesting second part which sounds like one hand of the piano passes to lower octaves resembling a double bass shuffle giving the base of the overall sound. The kicks going on throughout this second part are repeated solely in the end producing a very mystical ambiance in the listening room. Freedom catches attention by the really impressive piano performance throughout the piece. There is a strong progressive feeling mostly created by the duo performance of strings near to the middle. I learned from notes of the album that the piece is inspired from Jonathan Franzen's novel with the same name. A Gift starts and ends like a classical piece which hides some improvisational parts from the piano in between. Asja Valcic sometimes plays from lower octaves to give a double bass like feeling. By the attacks of Adam Bałdych, the piece passes through a very energetic and impressive part near to the end. A Little Jazz Tune is dominated by Adam Bałdych from beginning to end. His definitive technique is very well obvious in this performance. Belle Epoque, the Golden Age for France and Belgium between 1871 and 1914, reminds us French style in piano. The piece Alone is again under effect of classical genre and shoots us with its melancholy at first notes of the cello which are accompanied by dark lower octaves of the piano. The lyrical violin adds another level in the deepness of the feeling. Iiro Rantala seem to have caught an unforgettable melody that can easily match with a rainy scene in a melancholic European movie. Hard Score is exactly a genre-less performance. You can neither describe it as something from classical, baroque or modern period, nor define as a complete jazz performance. It is like a jazzy performance of a classical piece affected by a progressive style. The piece has a very aggressive intro which rests between some repeats in the beginning. The melody evolves in several cases and the emotional state of the piece is almost unstable. Surely, one of the most impressive performance of the album is Hard Score with its improvisational and ambitious character. Prayer has some deep relations to Bach again with its piano partitions and it is almost a complete classical composition which again carries a very touching melody. Strings remind the late Baroque period. Playing mostly the main theme, Iiro Rantala sometimes prefers to be the rhythm line in some strings dominant partitions. The title track returns to the optimistic main theme of the album. Anyone With A Heart is like a composition for ballet. Harold Arlen's jazz standard Over The Rainbow (which is generally called Somewhere Over The Rainbow as it is done in the album) is successfully performed with its each nuances inherent to the composition. More than that, the trio -especially Iiro Rantala- added a melancholic spice to what we used to hear in general. Happy Hippo starts like an entrance of a cabaret and after the introduction the piece gives a hopeful ending to the album.

As a summary, Iiro Rantala String Trio seems to have started a long time collaboration with the album Anyone With a Heart, which will attract not only European Jazz listeners but also classical music followers. Most of the pieces have been turning in my head since I listened to them for the first time. My recommendation for you is to be absolutely open while listening to such intense works. Yes, I believe that Iiro Rantala String Trio played something coming exactly from heart in this album and all you have to do is to listen with a free mind. No need to analyze, no need to tabulate, no need to classify, no need to concentrate on similarities and differences... Just listen. In other words, let the music touch your soul.   

  

The CD (ACT 9566-2) will be released in February 28th. The recording, mixing and mastering are all made by Klaus Scheuermann, whose name is familiar for ACT followers. The album is recorded in Emil Berliner Studios on October 29th and 30th 2013.

As far as I can see, you can listen lively to Iiro Rantala String Trio on March 11th and 12th in Germany and March 13th, 14th and 15th in Austria.

You can also have a look at Adam Bałdych's first ACT album Imaginary Room and wait for his next duo one with Yaron Herman on piano, which will be released on May. Asja Valcic's duo albums with bandoneon & accordion player Klaus Paier can be found with the names Silk Road and A Deux again from ACT. Radio String Quartet Vienna's albums from ACT are also recommended in which you can listen to Asja Valcic.

Adam Baldych ve Yaron Herman 26 Şubat'ta Ankara'da

Avrupa'nın önde gelen caz müzisyenlerinden Adam Baldych ve Yaron Herman duo formatta verecekleri konser için 26 Şubat'ta Ankara'ya Resim Heykel Müzesi'ne geliyorlar. Konser saat 20:30'da ve biletler Biletix'te.

Keman sanatçısı Polonyalı Adam Bałdych ve Fransa’da yaşayan İsrail asıllı piyanist Yaron Herman müzikal kimliklerini ifade ederken devamlı yeni yollar deneyen yeni jenerasyon caz müzisyenlerinden. Her ikisi de Almanya’nın saygın plak şirketi ACT’den albüm yapmakta ve konserlerle dünyayı gezmekte. Son duo çalışmaları, ortaçağdan tutun, çağdaş döneme kadar bir çok dönemden etkilenerek kendi kişiliklerini ve anlayışlarını ortaya döktükleri özgün, tutarlı ve iyi tasarlanmış bir çalışma. İkili bu birliktelikle bize oldukça klasik gibi görünen bir piyano ve keman düosunun aslında nasıl olasılıklarla dolu keşfedilmemiş topraklara ait olabileceğini anlatır gibi. Virtüöz müzisyenlerin sezgisel güçleri, çok zarif ve ilginç sanatsal diyaloglar ortaya çıkardığı gibi, çekingenliğin yer almadığı doğaçlamalar da sunuyor. İkilinin yeni kaydettikleri New Tradition adlı albüm 2014 Mayıs ayının sonunda ACT firmasından piyasaya sürülecek.

1986 doğumlu Adam Bałdych uluslararası icralarına 16 yaşında başlar. Adam Bałdych’in ACT’deki ilk albümü olan “Imaginary Room” 2012’de çıkar. Albümün yapımcılığı ACT’in kurucusu Siggi Loch ve  firmanın en önemli müzisyenlerinden trombon sanatçısı Nils Landgren tarafından gerçekleştirilir. Albümde Adam Bałdych’e Lars Danielsson, Jacob Karlzon, Verneri Pohjola, Morten Lund ve Marius Neset gibi İskandinavya’nın en önemli caz müzisyenlerinden oluşan bir ekip eşlik eder. Adam Bałdych albümün ardından Montrö ve Londra gibi Avrupa’nın en önemli caz festivallerinden davetler alır. Alman gazetelerinden bazıları Adam Bałdych’in tekniğine dikkat çekici övgüler yapar. Adam Bałdych başta 2013 yılında en iyi keman sanatçısı dalında aldığı Alman Caz Endüstrisi’nin en önemli ödülü ECHO Jazz olmak üzere Avrupa’dan çok önemli ödüller alır. Bir “dahi çocuk” olarak başladığı müzik kariyerinde şu an Avrupa’nın en ilgi çekici caz keman sanatçılarından biri olarak devam etmektedir.  Adam Bałdych’i Finlandiyalı piyanist Iiro Rantala’nın ACT’den çıkan ikinci albümü My History of Jazz’da olduğu kadar ACT firmasından Şubat 2014 sonunda yeni albümlerini çıkaracak olan Iiro Rantala String Trio’da da görüyoruz.

Yaron Herman 1981’de Tel Aviv’de doğar ve piyano kariyeri 16 yaşında bacağında yaşadığı ciddi sakatlık sonucu biten basketbol hayatından sonra başlar. Azmi ve yeteneği kısa zamanda kendinden söz ettiren bir müzisyen olmasını sağlar. 2005’teki ilk solo çalışma Variations’ın ardından Avrupa’da, Güney Amerika’da ve Çin’de solo konserler vermeye başlar. İlk trio albüm “A Time For Everything” ile “Victoires du Jazz” tarafından en iyi enstrümanist ödülünü alır. 2010 yılında ACT’den çıkan ilk albümü “Follow the White Rabbit” kariyerinde önemli sıçramalardan biri olur. Ardından yine ACT’den 2012’de gelen, saksafonda Emile Parisien ve Logan Richardson’ın kendisine eşlik ettiği “Alter Ego” ile sanatsal yeteneğinin tüm yönlerini ortaya koyar. Bu albüm şüphesiz Yahudi müzikal geleneklerine ve Yaron Herman’ın köklerine bir saygı niteliğinde değerlendirilebilir. Yaron Herman şu an yaşadığı ülke Fransa’da çağdaş caz sahnesinin en önemli gelecek vadeden müzisyenlerinden biri olarak değerlendirilmektedir.

(Müzisyenlerin kendi menajerlerine ait bir bilgilendirme yazısının çevirisine bazı bilgiler eklenerek hazırlanmıştır.)

Türkiye'de Müzik Yazarlığı Üzerine Öylesine Bir Yazı

Ben iyi yazdığımdan söylemiyorum gerçekten. Yani ukelalık olarak algılanmasın; ancak Türkiye'de kitap ve diğer inceleme yazılarını okuma alışkanlığına sahip olmadan müzik yazısı yazan insanlar var. Dahası bu insanları editör olarak bile görebilirsiniz belli köşelerde. Okumasalar olmaz mı denebilir ilk bakışta; ama adı yazmaksa, amaç bir yerlerde yayımlayıp insanların tecrübe edemedikleri hakkında bilgi edinmesini veya tecrübe ettiklerini özümsemesini sağlamak ise, ifadelerin anlamlı, cümlelerin düzgün, üslubun biraz olsun akıcı olması lazım. Bunun için de edebiyat takip etmek gerekir diye düşünüyorum. Baskıya çıkan ve iyi bir editörün elinden geçmiş yazıları okumakla internet yazısı okumak arasında fark var. Ama sanırım bu tür şeyleri bizde yapmak biraz zor. Konu müzik özelinde falan da değil. Uğur Mumcu'nun da bizde yazarların genellikle sadece kendi yazılarını okuduklarına dair eleştirileri var. Yani mesele oldukça geniş ve çözüm varsa bile çok derinlerde. Kaldı ki yazılanlar bir yerlere basılmasa bile internette kalıyor. Müzisyenin kendisi, yeni bir fanı, bir araştırmacı, giriyor okuyor yazıyı. Sorumluluk hissetmeden yapılan her iş gibi bu da yanlış bilgilenmeye ve yanlışın devam ettirilmesine sebep oluyor. Söz gelimi, henüz neyi nasıl yazacağını bilmeyen aklı bir karış havada bir müzik yazarı piyasadaki saçma sapan yazıları görerek hem kötü üslubu, hem de yanlış bilgileri kopyalamaya başlayabiliyor. Keşke bu yazarlar en azından yazılarını yeniden okuyup arada sırada düzeltseler. Açıkçası ben bunu sık sık yapıyorum; çünkü yazar falan değilim.

Tigran Hamasyan, Shadow Theater, 2013

From a micro point of view, fourth track "Drip" is not only a very impressive performance of a progressive-style composition but also a complex blend of Armenian/Turkish folk heritage both with jazz and classical music. The saxophone and male/female vocals topping to electronically supported keys and rhythm in this piece seems to be put by a very talented musician. From a general point of view, underneath each detailed structure, we can even see somethin' tried by Herbie Hancock in his hip-hop period. Besides all, having listened to each piece in the album order, I can easily say that there is a designed rise and fall scheme for the tension not only in each individual performance but also between each track. I should accept that the emotional state of this album is an undefined playing object (upo); but considering the name we can say that this situation is already previewed by Tigran Hamasyan.

Youn Sun Nah's 2013 Album Lento before Youn Sun Nah Quartet's İstanbul Borusan Concert on February 6th, 2014

Let's give some biographical information first: Youn Sun Nah's original name is Na Yoon-sun and she was born in South Korea in 1969. Her mother is a musical actress and her father is a prominent conductor in the country. We don't see any important music related activities besides her role in a musical until she decided to go to Paris in 1995 to study jazz and chanson. Following her education in many famous and long-established jazz schools in France, we see 5 albums until the ACT related part of her career begins between 2008 and 2009: Reflect(2001), Light for The People(2002), Down By Love(2003), So I Am...(2004), Memory Lane(2007). During this period she starts to take stage with her own quintet and became known to Europe. Many awards taken from Korea, Grand Prize from Jazz à Juan Concours and an invitation from world famous jazz stage of US, Jazz At Lincoln Center result in her presentation also to the world stage. After the first five albums including performances from many genres, produced in 2008 but released from ACT in 2009 the album Voyage promotes her career with the very important Chevaliers of the Ordre des Arts award, which was given to many celebrity artists such as David Bowie and Dee Dee Bridgewater before. Meantime, top places in the charts, many awards and encouraging reviews from all around the world are begun to be taken rightfully. Released again from ACT in 2011 and including a spectacular cover of Metallica's Enter Sandman, the album Same Girl triggers starting of another important period in her career which is full of concerts and important awards such as ECHO's 2011 Best International Jazz Vocal among other important candidates such as Stacey Kent and Lizz Wright. The last album Lento is released in 2013. It has taken attention from many different genre listeners thanks to Youn Sun Nah's successful vocal performance and melodic compositions. A long tour of the album with many spectacular concerts for many important jazz festivals all around the world starts in the same year and is still ongoing.  The album is awarded by German Gold Jazz in 2013. When we look at the genres in wide spectrum of ACT we can say that the albums of Youn Sun Nah belong to Vocal Jazz and World Music at the same time. ACT musicians, double bass player Lars Danielsson and guitarist Ulf Wakenius can be seen in all three albums. Next to them, long time collaboration Xavier Desandre-Navarre is also on the percussion for all these works. These four musicians can be defined as a quartet formed of close friends at the same time. Mathias Eick was on trumpet for the first album Voyage, whereas Vincent Peirani is on accordion for Lento.

As far as I remembered Youn Sun Nah was a guest of Borusan Music House in İstanbul in 2012 with Ulf Wakenius. This time İstanbul audience will be able to listen to her quartet  during the tour of the last album Lento on February 6th this year. We sometimes see Simon Tailleu on double bass instead of long time member Lars Danielsson in Youn Sun Nah Quartet. İstanbul audience will also listen to this bass player. In my humble opinion, the performance will be given by passing the percussion partitions in the album to guitar and accordion will try to carry some melodic bass and cello contributions of Lars in some pieces. As someone based in Ankara I won't be able to join that week-day concert. But as similar to a well known Turkish song: "There is a concert far away. Even we can't go, even we can't listen to it, we are at this concert." My detailed review about the album is as follows:

The album Lento is influenced by many genres from a general perspective. Jazz, faces us in many parts of the album especially in instrumental performances. However, the vocal can be said to belong to a style including pop, rock and folk genres' influences and perform pieces affected by classical compositions like singing French chansons in English. 

The album starts with the title track. Lento means many things. Being the name of the place of French Commune in Corsica, it is mostly used to define a very slow tempo in music or a musical genre affected by disco. The composition and the name are actually inspired from Alexander Skrjabin's Prelude op. 16 Nr. 4 in E minor and its tempo. The duo performances of long time collaborated Lars Danielsson and Ulf Wakenius are very successful. Youn Sun Nah sings as if trying to tell us that this album would be a calmer one compared to previous ACT albums with her slightly reverberated vocal.

Lament is a composition of Youn Sun Nah and it starts with the impressive participation of Vincent Peirani with his accordion to the flawless rhythm of Lars Danielsson and Xavier Desandre-Navarre, which feels like going on for hours and we are suddenly caught by them in the middle of the room. Youn Sun Nah comes to the stage while singing the manifest like lyrics of the piece not only in an emotional state of lament consistent to piece's name but also in a tangled state of mind between desperation and bravery. "I'm not ready for anything" is the main theme. "Neither can I go forward, nor can I turn back." Lars Danielsson's melodic bass, which has strange relations with my sensitive transducers, goes along the piece by playing only the first notes of each measure without filling the background too much. However, how controlled the bass remains on the stage and how it becomes one of the most important characters of the performance with its mother-earth-like self-confidence as if it says "without me you can not exist", are hard to understand without listening. We see Xavier Desandre-Navarre, who has played for a long time with Lars Danielsson, on cajon as well as with his other percussion equipment in this piece. Especially the intense strokes to the cajon, which rises the tension to a higher level when Youn Sun Nah has just climbed the first tenisonal slope of the piece, become one of the main characters of the performance. In my opinion, this piece is one of the most harmonic pieces to the vocal style of Youn Sun Nah in her own discography. Having very sharp phrasings, Youn Sun Nah creates an easily sensible, dignified, attractive and colorful texture over other instruments. Even the performance is not among her acrobatic ones pushing the limits, the rise and falls of the flowing vocal are not only very harmonic with the phonetic structures of the words but also capable of giving the meanings of the lyrics with pronunciations. Through the end, all band members contribute to increase the tension: Youn Sun Nah passes to the high pitches. Vincent Peirani move the accordion with higher speed and intervals, Lars Danielsson pulls the strings faster and with more minimal movements and Xavier Desandre-Navarre adds some more extra touches to the rhythm. The song ends abruptly after the band's instrumental part following Youn Sun Nah's last words in her manifest. It feels like sounds stand still in the air for a while. I have to remind you that the live performances of these pieces in quartet generally are made more minimally by giving the percussion parts to guitar and assigning Lars Danielsson's bow to help Vincent Peirani in carrying the melody.

Covered many times by many musicians, Hurt of Nine Inch Nails became a totally different piece with voice of Youn Sun Nah in this album. Started with the sharp sound of Ulf Wakenius, the piece presents us again the impressive harmony between the duo of Ulf Wakenius and Youn Sun Nah. They will able to decrease and increase the tension even on their own with just a vocal and a guitar.

Composed by Youn Sun Nah and Vincent Peirani, Empty Dream is a composition in which we hold the sounds in emptiness, consistent with its name. The Performance starts with Youn Sun Nah's vocal which sounds like murmurings of a lullaby. Afterwards, we listen to a duo performance with Lars Danilesson. Lars Danielsson presents a very harmonious accompaniment to Youn Sun Nah's vocal here. The piece starts to dissolve when the accordion and the percussion come to the stage. Especially, the magic ambiance given by the accordion makes the audience feel like to be on a flying carpet.

In the characteristic composition of Ulf Wakenius, Momento Magico, we see that how wonderful performances can be produced by long time collaborations of Youn Sun Nah and Ulf Wakenius. Youn Sun Nah accompany each note of the guitar with very spontaneous and sharp scat movements. It is hard to understand which leads and which follows. For sure this shows how successful the performance is. Especially the parts where Youn Sun Nah reaches to highest pitches right after low frequencies and climbs the hills with just a single breath are amazing. After the duo entrance, we see that the other three enter the stage suddenly with a very defined and tensional rhythm. We listen to a very organic quintet in the main body. The silent parts where rhythm trio leaves the duo alone, the fantastic guitar solo of Ulf Wakenius through the end and the following lesson-like vocal performance of Youn Sun Nah make the performance a very important one. 

Compossed by Youn Sun Nah, Soundless Bye starts with solo introduction of Lars Danielsson for the main theme. The breathing sounds during this solo and the melancholic aura given by Youn Sun Nah to the guitar&accoridon is unrivaled. I strongly recommend you give attention to especially to the English pronunciation and intonations.

Youn Sun Nah composed Full Circle with Vincent Peirani. The first part almost sounds like a baroque guitar entrance thanks to Ulf Wakenius. A very fluent melody is mostly driven by accordion. Xavier Dessandre-Navarre makes us feel like there is a drummer besides the percussion with his march-like rhythms. Youn Sun Nah accompanies her own vocal in this piece.

The cover made to Stan Jones country style Ghost Riders in the Sky is also noteworthy. Xavier Desandre-Navarre presents one of the most attractive entrances of the album by his colorful and sharp beats which are in harmony with the similar vocal. The harmony between guitar, bass and accordion is surprising. In my opinion, Youn Sun Nah creates an historical performance with her theatrical vocal in the chorus. The high pitch performances of the vocal are just incredible. Melodies from the throat, passages to the rock vocal and the incredible harmony between our musicians meanwhile create a very impressive overall performance.

Waiting is a composition of Lars Danielsson and Caecilie Norby. For this reason, we just stay speechless and start to watch what's going on when Lars Danielsson starts to play his double bass (it can also be a cello since I saw before that he played cello like a bass with some effects.) like a guitar as comfortable as speaking his native language and pours himself towards Youn Sun Nah's vocal like a wine. Lars Danielsson accompany his own stood still rhythms with his cello calling us from old times thanks to the loop machine. We hear small contributions from the guitar.

The Traditional Korean song Arirang starts with the main theme given by some simple sounds from something like a music-box, wave sounds from percussion and entrance of Lars Danielsson and Ulf Wakenius. Then Youn Sun Nah starts to sing the song like a flying bird returning to home. It is a song whose sharp corners are softened compared to what we hear from traditional Korean vocals.

The cello entrance of Youn Soun Nah's composition New Dawn almost sounds like the first notes of Pachabel's Canon in D. Having talked about the issue, let me express once more that I think the compositions in the album are under a certain classical music effect. The percussion coming afterwards produce an interesting contradiction with the general aura of the piece created by cello and accordion. Youn Sun Nah once again presents a very clear performance to us with her characteristic vocal in this last piece.

The recording, mixing and mastering is all made by Lars Nilsson in Nilento Studios in Gothenburg in Autumn 2012. Lars Nilsson and his studio Nilento are very well known with their many great works and the names can be seen in previous albums.

Youn Sun Nah Quartet 6 Şubat 2014 Borusan Müzik Evi Konseri öncesi Youn Sun Nah'ın 2013 Albümü Lento

Önce biraz biyografik bilgi verelim: Youn Sun Nah'ın asıl adı Na Yoon-sun ve 1969 Güney Kore doğumlu. Annesi bir müzikal oyuncusu, babası ise Kore’nin önemli orkestra şeflerinden. Üniversite eğitimi Güney Kore'de Fransız Edebiyatı üzerine. 1995'te Fransa'ya caz ve vokal eğitimi almak için gidinceye kadar bir müzikaldeki performansının dışında müzikle ilgili pek bir aktivitesini göremeyiz. Fransa'nın bir çok ünlü caz okulunda geçen eğitiminin ardından 2009'da başlayan ACT ile olan birlikteliğine kadar tam 5 tane albüm görürüz: Reflect(2001), Light for The People(2002), Down By Love(2003), So I Am...(2004), Memory Lane(2007). Bu dönem Fransa'da kendi beşlisi ile çok çeşitli mekanlarda performans verdiği ve yavaş yavaş Avrupa'da tanınır hale geldiği bir dönem olarak değerlendirilebilir. Aynı süre zarfında Kore'den aldığı sayısız ödülün yanında Jazz à Juan Concours'tan alınan Grand Prize ve New York'taki en önemli caz mekanlarından Jazz At Lincoln Center tarafından yapılan davet dünya sahnesine de çıkmasını sağlar. Çok çeşitli türde performansların yer aldığı ilk 5 albümün ardından 2008 çıkışlı olan ancak 2009'da ACT'den yayımlanan Voyage albümü ile Youn Sun Nah'ın kariyerinde çok önemli bir yeri olan ve daha önce David Bowie ve Dee Dee Bridgewater gibi isimlerin aldığı Chevaliers of the Ordre des Arts ödülünü görürüz. Bu sırada listelerde üst sıralar, bir çok ödül ve cesaret verici eleştiriler hakkıyla alınmaya başlar. 2010'da yine ACT'den yayımlanan ve çok dikkat çekici bir Metallica Enter Sandman "cover"ı da içeren ve aynı yıl Fransa'da en çok satılan caz albümü olmayı başaran Same Girl albümü ile yılın neredeyse tümünün konserle geçtiği, ECHO tarafından Stacey Kent ve Lizz Wright gibi adayları geride bırakarak en iyi uluslararası vokal ödülünün alındığı ve kariyerin tepe yaptığı bir süreç başlar. 2013 yılında ACT'den Youn Soun Nah'ın son albümü Lento çıkar. Albüm, her tür dinleyiciyi bir anda kendisine çekebilecek besteleri ve Youn Sun Nah'ın başarılı vokal performansı sayesinde çok beğenilir. İnanılmaz ilgi toplayan konserlerle geçen ve bir çok ünlü caz festivalinde sahne alınan bitmek bilmeyen turneler peşi sıra gelir ve hala devam eder. Albüm 2013’te German Gold Jazz Ödülünü alır. ACT’in genel albüm türlerine baktığımızda Youn Sun Nah albümleri, Vocal Jazz olduğu kadar World Music sınıfında da değerlendirilebilir. Üç albümde de ACT müzisyeni kontrbas sanatçısı Lars Danielsson’u ve gitarist Ulf Wakenius’u görürüz. Bunun yanında uzun süreli birliktelik perküsyonist Xavier Desandre-Navarre de bu albümlerde karşımıza çıkar. Bu dörtlüyü genellikle bir arada performans veren iyi dört dost olarak görmek mümkündür artık. İlk ACT albümü Voyage’da trompette Mathias Eick katkısı varken, son albüm Lento’da akordeon katkısı Vincent Peirani’den gelir.

Hatırladığım kadarıyla Youn Sun Nah daha önceden Ulf Wakenius ile 2012'de yine Borusan Müzik Evi'ne konuk olmuştu. 6 Şubat 2014’te Borusan Müzik Evi’ne Lento albümünün turnesi kapsamında gelecek olan ekip perküsyonistin olmadığı quartet formatında olacak. Youn Sun Nah Quartet’te kontrbasta uzun süreli birliktelik Lars Danielsson yerine zaman zaman Simon Tailleu’yu görmekteyiz. Perşembe günü İstanbul’da da dinleyiciler bu basçıyı dinleyecekler. Konserde sizleri nelerin beklediğine dair fikrinizin oluşması için Lento albümünü kesinlikle dinlemenizi tavsiye ediyorum. Ben şahsen, albümde duyduklarınıza göre perküsyon görevlerinin genellikle gitara verildiği, melodik bas ve çello partisyonlarının daha çok akordeon tarafından yürütüleceği bir performans tahmin etmekteyim. Ben bir Ankaralı olarak hafta içi yapılan bu konsere gelemeyeceğim. Ama şarkıdaki gibi, "Orada bir konser var uzakta. Gidemesek de, dinleyemesek de, biz o konserdeyiz." Albümle ilgili ayrıntılı görüşlerim ise şöyle:

Lento albümü genel manada bir çok türden etkilenmiş. Caz, albümün belli yerlerinde özellikle enstrüman icralarında karşımıza çıkmakta. Ancak vokal tarzını Fransız şansonlarının İngilizce seslendirilmesi olarak tanımlayabileceğimiz bir tarzın pop, rock ve folk etkiler altında, kimi zaman klasik müzik dolu kulakların bestelediği anlaşılan parçalara yaptığı türden şeklinde nitelemek mümkün bence.

Albüm “title track” ile başlar. Lento bir çok manaya gelir. Korsika adasındaki Fransız komününün adı olduğu gibi, müzikte çok yavaş bir tempoya veya disko etkisi altındaki elektronik bir türe de verilen isimdir. Parçanın ismi ve bestesi aslında Alexander Skrjabin'in Prelude op. 16 Nr. 4 in E minor adlı eserinden ve temposundan esinlenilmiştir. Beraber çokça performans veren Ulf Wakenius'un ve Lars Danielsson'un eşliği ve vokalin olmadığı kısımlardaki duo performansları oldukça başarılı. Youn Sun Nah bu parçadaki hafif “reverb”lü ve naif vokali ile aslında diğer iki ACT albümünden daha sakin bir albümle karşımızda olduğunu anlatır gibi.

Youn Sun Nah bestesi Lament, Lars Danielsson ve Xavier Desandre-Navarre'nin sanki dakikalardır devam ediyormuş da biz odaya girdiğimizde ortasından yakalamışız gibi tonlayan o kusursuz ritminin üstüne Vincent Peirani'nin ömrümüze ömür katan etkileyici akordeonu ile başlar. Youn Sun Nah, parçaya üçlü ana temayı verdikten sonra hem “lament”in kelime anlamını anlatacak şekilde matem ve ah çekme havasında, hem de çaresizlikle cesurluğun karmaşasında bir manifestoyu ifade eder gibi kendinden emin sözleri okuyarak girer. "Hiç bir şeye hazır değilim"dir ana fikir. "Ne daha fazla ilerleyebilirim, ne de geri gidebilirim". Lars Danielsson'un o artık içimdeki hassas almaçlarla garip bir ilişki içerisinde olan melodik bası ortalığı çok karıştırmadan sadece her bir dörtlünün başındaki notaları basarak ilerler. Ancak nasıl kontrollü uzar o bas ve nasıl şarkının en önemli karakterlerinden biri olmuştur o toprak ana gibi "ben olmadan hayat olmaz" diyen özgüveni; dinlemeden anlamanız zor. Eskiden beri Lars ile beraber çalan perküsyonist Xavier Desandre-Navarre'yi bu parçada standart ritim aletleri ile olduğu kadar “cajon”u ile de görürüz. Özellikle Youn Sun Nah'ın ilk yokuşu geride bıraktığı anlarda o tansiyonu bir adım yukarı taşımada “cajon”u hiç boş bırakmayan vuruşlar parçanın ana karakteristiklerinden birini oluşturur. Parça bence Youn Sun Nah'ın bütün diskografisi içerisinde vokal karakteristiğine en uygun parçalardandır. Son derece net cümlelemelere sahip olan Youn Sun Nah bu parçada bütün enstrümanların üzerinde her ayrıntısı ile hissedilebilen ağır başlı, çekici, karakteristik ve renkli bir doku oluşturur. Öyle teknik açıdan sınırları zorladığı akrobatik vokali ile bizi bizden alan parçalardaki performanslardan olmasa da su gibi akan vokaldeki iniş çıkışlar sözlerin fonetik yapısı ile inanılmaz uyumlu olduğu gibi duygusal anlamları da telaffuzlarda verebilen niteliktedir. Sonlara doğru tansiyonun artışına grup elemanları tümden katkı sağlar: Youn Sun Nah daha ince tona geçer, Vincent Peirani akordeonu daha sık ve dar aralıklarda kapatıp açar, Lars Danielsson ölçü başlarında telleri daha hızlı, daha çok ve daha kısa çeker, Xavier Desandre-Navarre ise fazladan vuruşlar ekler standart ritme. Şarkı, tansiyonun en yükseldiği yerde manifestoyu uzun ve etkileyici bir sonla bitiren Youn Sun Nah'ın ardından ekip elemanlarının bir kaç ölçü daha çalmayı devam ettirip bir anda bitirmesi ile sona erer. Sesler sanki havada asılı kalmış gibidir. Parçanın canlı performanslarında zaman zaman perküsyonun yokluğunda ritmin gitarıyla Ulf Wakenius'a teslim edildiğini, Lars Danielsson'un yayıyla Vincent Peirani'ye destek olduğunu ve daha minimal bir icranın gerçekleştirildiğini de hatırlatalım.

Nine Inch Nails'in çokça “cover”lanan parçası Hurt, Youn Sun Nah'ın inanılmaz derinlikteki vokali ile baştan yaratılmış gibidir. Ulf Wakenius'un keskin gitar tonu ile başlayan parça ikilinin etkileyici uyumunu bir kez daha gözler önüne seren duo bir performanstır.  Gitarın ve vokalin sade duosunda bile ikili tansiyonu başarılı bir şekilde yer yer yükseltip düşürebilmektedirler.

Youn Sun Nah'ın Vincent Peirani ile bestelediği Empty Dream, ismiyle müsemma bir büyük boşlukta seslere tutunduğunuz bir beste ve icradır. Performans vokalin sözsüz bir ninniyi mırıldanması gibi başlar. Ardından Lars Danielsson ile yapılan duo bir icraya tanık oluruz. Lars Danielsson burada Youn Sun Nah'ın melodik ve güçlü sesine tam da olması gerektiği gibi eşlik sunar. Sonrasında akordeonun ve perküsyonun devreye girmesi ile şarkı çözülür. Özellikle akordeonun verdiği büyülü atmosfer uçan bir halıda hissettirir dinleyiciyi.

Ulf Wakenius'un karakteristik bestelerinden biri olan Momento Magico'da Youn Sun Nah ve Ulf Wakenius'un uzun süreli birlikteliklerinin ne derece üst düzeyde bir performans oluşturabileceğini dinlemekteyiz. Youn Sun Nah tamami ile sözsüz şarkının başından sonuna gitarın her notasına oldukça hızlı ve keskin scat eşlikler sunar. Gitar mı önden gider vokal mi anlamak zordur. Bu da uyumun ne kadar başarılı olduğunu göstermektedir. Özellikle Youn Sun Nah'ın en kalın notaların hemen ardından en incelere çıktığı bölümler ve kesintisiz bir şekilde tek bir nefeste tırmandığı yokuşlar büyüleyicidir. Duo girizgahın ardından, geri kalan üçlünün çok ani, tanımlı ve tansiyonu yerinde bir şekilde sahneye geldiğini görürüz. Oldukça organik bir beşli dinleriz parçanın ana gövdesinde. Ritim üçlünün “duo”muzu yalnız bıraktığı sakin bölgeler, Ulf Wakenius'un sonlara yakın verdiği muhteşem solo ve Youn Sun Nah'ın hemen ardından verdiği ders niteliğindeki vokal performans şarkıyı albümün en önemli icralarından biri yapar. 

Youn Sun Nah bestesi Soundless Bye, Lars Danielsson'in ana temayı solo olarak vermesi ile başlar. O kontrbas çalınırken alınıp verilen nefesler ve Youn Sun Nah'ın gitar & akordeon ikilisi ile birlikte verdiği melankolik hava gerçekten eşsizdir. Bu parçada özellikle başarılı İngilizce telaffuzlara ve vurgulara dikkat edilmesini tavsiye ediyorum. 

Youn Sun Nah'ın Vincent Peirani ile yaptığı beste Full Circle, neredeyse barok gitar gibi tonlayan bir Ulf Wakenius girizgahı ile başlar. Oldukça akıcı bir melodi çoğunlukla akordeon üzerinden yürütülür. Xavier Dessandre-Navarre askeri marşları hatırlatan ritimleriyle stüdyoda hem bir perküsyonist hem bir davulcu aynı anda performans veriyormuş gibi hissettirir. Youn Sun Nah bu parçada kendi vokaline de eşlik eder.

Stan Jones'un country türündeki Ghost Riders in the Sky'a yapılan cover da oldukça dikkat çekicidir. Xavier Desandre-Navarre'nin renkli ve sert perküsyonu aynı özelliklere sahip vokalle albümün en enerjik ve cüretkar performanslarından birini sunar girişte. Ardından giren gitar, bas ve akordeonun uyumu gerçekten şaşırtıcıdır. Youn Sun Nah nakarat bölümünde eşsiz bir tiyatral vokalle bence tarihe imzasını atar. Vokale ait yüksek “pitch”ler inanılmazdır. Gırtlak nağmeleri, rock vokale gidiş gelişler ve bütün bunlar olurken enstrümanlarının başındaki müzisyenlerimizin harika uyumu ortaya çok etkileyici bir performans çıkarmıştır. 

Waiting bir Lars Danielsson ve Caecilie Norby bestesidir. Bu sebeple ana dilini konuşur rahatlıkta kontrbasını (çoğu zaman Lars'ın çellosunu efekt yardımıyla bas gibi çaldığını da gördüğümden burada çello da kullanılmış olabilir.) gitar gibi çalan Lars Danielsson'un şarabın kadehe dolması gibi Youn Sun Nah'a doğru akmaya başladığında dilimiz tutulmuş bir vaziyette olanları seyrederiz. Loop sayesinde havada asılı kalan Lars Danielsson'un ritimlerine yine Lars Danielsson bu kez çok eski zamanlardan seslenen çellosu ile eşlik eder. Aralarda çok küçük gitar katkıları da duyarız. 

Kore anonimi Arirang parçası müzik kutusundan çıkıyormuş gibi tonlayan basit seslerin ana melodiyi vermesinin ardından dalga seslerini perküsyondan vermeyi başaran Xavier Desandre-Navarre'nin ve Lars Danielsson ile Ulf Wakenius'un parçaya girmesi ile başlar. Hemen ardından duyduğumuz Youn Sun Nah kendi topraklarına dönmüş havada süzülen güzel bir kuş gibidir. Geleneksek Kore vokallerine göre kenarları biraz daha yumuşatılmış bir performanstır dinlediğimiz.

Youn Soun Nah bestesi New Dawn'ın çello girişinde parça neredeyse Pachabel'in Canon in D'sini andırır. Burada meselesi geçmişken albüm genelinde bestelerin ciddi bir klasik müzik etkisi altında olduğunu düşündüğümü tekrar hatırlatmak isterim. Sonrasında gelen etnik perküsyon parçanın çello ve akordeon baskınlığında geçen geneliyle ilgi çekici bir tezat oluşturur. Youn Sun Nah yine açıkça seçilebilen vurguları ve karakterli sesiyle alıştığımız kalitesinde bir icra sunar bize bu son parçada.

Albümün kayıtları, miksajı ve masteringi 2012 yılının sonbahar aylarında ilk ACT albümünden beri ismini gördüğümüz Lars Nilsson tarafından kaliteli işleriyle ünlü Göteborg’daki Nilento Stüdyolarında gerçekleştirilmiştir.