After a Great Concert in a Strange Place for Jazz

This review is written just after the concert on the way back home. The drummer of Esbjörn Svensson Trio, Magnus Öström and his new band played the 2011 release album "Thread of Life" last night in Sakıp Sabancı Museum in İstanbul four years later than Esbjörn Svensson passed away leaving a great emptiness in the jazz world. "Strange Place For Jazz" is an event that has been started last year in İstanbul Jazz Festival and having also joined by Dan Berglund, the bassist of the Esbjörn Svensson Trio. This year, following the performance of Magnus Öström and his band consisted of great musicians Thobias Gabrielson, Andreas Hourdakis and Daniel Karlsson (instead of Gustaf Karlöf), first we have listened to Ninety Miles project of Nicholas Payton, David Sanchez and Stefon Harris. Then we have experienced Bugge'n Friends performance which is created by Bugge Wesseltoft with İlhan Erşahin and Erik Truffaz as the last concert of the night. Ninety Miles can be thought as having the nearest genre to the mainstream jazz among the concerts. Swedish Magnus Öström and his band created a nordic jazz improved by electronics and affected by fusion whereas Bugge Wesseltoft and his friends performed nu jazz whose club music level is a bit increased. As you have understood from my entrance words, since my heart and mind was at the concert of Magnus Öström and his band, I will mainly write about them but I will also give some details about the other concerts.

I have arrived at the concert area too early. My aim was to analyse the sound check and to chat with Magnus Öström if possible who has sent his opinions previously on my posts about Esbjörn Svensson Trio on my blog. I walked towards the sound after the entrance to the place then I caught up with the rehearsal just at the beginning. The set-up was just being prepared on the terrace of the Sakıp Sabancı Museum having a great view of the sea. Magnus Öström, who is born in 1965, is chosen as the best drummer of 2012 by ECHO and there is a lot of critics around the world accepting him as the best brush using drummer. I should also add that Esbjörn Svensson Trio is accepted as one of the best trio in contemporary jazz scene. Since I have a deep love about Esbjörn Svensson Trio and like the album Thread of Life very much, I had been just right there for one and an half hour standing on my feet watching the sound check. Why does one want to watch the sound check? He wants to watch because he wants to learn how a great performance is prepared. He wants to learn the difference between the well-prepared and the poor-prepared. Magnus Öström has worked on just the mechanical details on his drum set for about 45 minutes. Since the album contains lots of electronic effects such as reverberation and delay and many electronic equipment such as hammond, electro guitar and bass guitar, an intense work on placing microphones, setting the levels of delays and reverberation is performed. As I have seen this, I understood that the band would perform all the electronic partitions lively. Our Turkish sound guys are exhausted. However during the chat after the sound-check, I have learned that they have gained lots of experience from the musicians who are passionate about what they do and musicians were satisfied with the work done by the crew. Most of the pieces are played from beginning to end during the rehearsal. Magnus Öström is really a great musician. His concentration is extraordinary. I sometimes even see his eyes closed while rehearsing. Let me write about the band members. The concert band is the same with the album band except the pianist Gustaf Karlöf. Daniel Karlsson was with us in the concert. I exclude also Pat Metheny and Dan Berglund, guest appearance in the album for Ballad for E performance. I have known very well about Thobias Gabrielson, an importan bass guitarist of Swedish jazz scene. He also plays trumpet and keyboard very well. Andreas  Hourdakis was on electric guitar and Daniel Karlsson was on piano and keyboard. They all are talented musicians and more important than that they are kind and modest and love to play music. Although they have worked under the sun for hours they have talked with me and answered my questions. I am so impressed that Thobias Gabrielson gave his sextet's 2010 release album to me and Magnus Öström went to his room just to find an autograph pen instead of mine stopped working because of the hot weather and thanked to me several times for my posts about E.S.T. I have risen the level of sincerity and helped them to carry the equipment after the concert.

Magnus Öström has a profound effect on E.S.T's sound after 1999, which is supported by electronics. Having ignoring this, one can say that the sound of Thread of Life is a follower of Esbjörn Svensson. However, I should also mention that Magnus Öström and Esbjörn Svensson have a common sound being childhood friends and Dan Berglund is certainly  within them on this common sound. Since we are talking about E.S.T, let me mention that Strange Place for Jazz concept is inspired from the Strange Place for Snow album of E.S.T released in 2002 and the performance of Magnus Öström in Behind The Yashmak piece of this album should be listened. I have told Magnus Öström that he carries that piece to a strange place for jazz, I have responded by a meaningful smile. Considering again the album “Thread of Life”, the album has a similar spirit and composition structure except the guitar and electric bass addition. On the other hand, it is well affected by fusion and rock music. We might explain this by rock affected teenage period of Magnus Öström. There are songs in the album that are directly dedicated to Esbjörn Svensson. When I told Magnus Öström that I feel all the pieces are like dedicated to him, he verified me that all the album is a tribute during the short chat after the concert. I think, Daniel Karlsson's Svensson-like tone from time to time has a contribution to my feeling. "Longing" and "Ballad for E" performances in the album belonging to Gustaf Karlöf may cause you shed some tears.

The audience may think that the first touches of Magnus Öström to the gong-like cymbal series is a part of rehearsal at first sight. However when we see the shotgun microphone in his hand trying to input the sounds to the loop machine and building the piece step by step we understood that this is Prelude. Since the preparation is perfect the first sound from the musicians was the first note of the first piece. There is a magnificent sound texture in the area.  The performance was great for an open-air concert. On talking with some audience after the concert I have learned that the band, the music genre and the pieces are not much known. Thus, the entrance was a real shaking for them. However, the atonal partitions that are longer than the album's version may frightened a bit the mainstream listeners. However, the tension of the audience got higher on each piece. Just before "Longing" Magnus Öström start to talk then stopped for an instant while telling the name of Esbjörn. I gulped down at that time and when the second time he tell his name I shouted as "Rest in Peace Esbjörn Svensson, Rest in Peace!". Magnus responded my shouting and some audience, knowing the situation applauded. When I apologize to Magnus Öström for this after the concert, I have learned that he was happy with that. We have listened almost all pieces in the album; Prelude, Afilia Mi, Longing, Ballad for E, The Haunted Thoughts and The Endless Fall, Weight of Death, Piano Break Song. I think, the last performance Piano Break and partitions of Magnus Öström especially using brushes were the unforgettable memories from the performance. As a general manner of nordic musicians, spontaneous rests, interesting tension changes and control of the drummer on all of this... They were all perfect. “Afilia Mi” performance whose vocal partitions are performed by all members was lyrical and impressive. Magnus Öström explained the songs sometimes by giving the meaning of the names. For instance we have learned that he wrote "Afilia Mi" for his daughter and it means "My Daughter" in Latin.  The performance of guitarist Andreas Hourdakis in Ballad for E, lyrical piano of Daniel Karlsson and organic bass of Thobias Gabrielson were the remembered ones. Since the night would continue with two more concerts there was no encore.

Nicholas Payton is one of the most important trumpeter of new generation. They were very different than the previous band with a cool hat and glasses of Payton and their old school like style. Generally, the solo performances of vibraphonist Stefon Harris and energetic saxophone of David Danchez are the most liked ones. Nicholas Payton may be heard from the other side of the Bosphorus by his high-fret and incredibly controlled trumpet. Another different and undesired thing in this concert was the sound system that can not be set for about 30 minutes. Even after it is set, the sound coming from the stage is not satisfactory. This was annoying actually for Nicholas Payton I think. The staff behind the sound board at least should know that the kicks of the drums should not be this much dominant especially in mainstream jazz concerts. Considering that the double bass' volume is low this was a real problem indeed. Moreover, the feedback noise happened at least once a piece when the trumpet and saxophone is raising together. Despite all these obstacles, thanks to the devoted musicians and interested audience we have experienced a perfect musical performance. My advice is to give different concerts in different stages on which the sound system is set previously. The good conditions on the following concert of Bugge Wesseltoft in another hall in the museum called The Seed supported my proposal.

Bugge’n Friends concert was in Sabancı Museum's The Seed hall, which is converted into a free space by removing the seats on the ground and lightened very well. The concert took place with a 45 minutes delay. I have known Bugge Wesseltoft from ACT albums and I know what is waiting for me on the stage. However I was also thinking of the music would become more electronic in accord with the midnight. Because the audience became younger and the alcohol  rate was higher as time passes. Bugge Wesseltoft, pushed the club music to the limits of underground music with his progressive style by means of blowings of İlhan Erşahin and Erik Truffaz, beats of great duo Erik Holm and Andreas Bye, the electronic rhythms of Joaquın “Joe” Claussell and bass of Marius Reksjo.  Minimal and atonal entrances are continued with slowly building-up melody and the rhythm which control the tension of the audience as a whole. There is another important note from the concert: The musician, kind of, created small duos in the band. Truffaz was with Erşahin, Claussell was wtih Bugge and Reksjo was with Holm. They were really passing each other during the performance. The lonely guy the bassist became a duo when Turkish bassist Alp Ersönmez came to scene. Especially the last one started by solo of Alp Ersönmez and ended by improvisational solo of every musician was the most important performance of this concert I think. İlhan Erşahin and Alp Ersönmez are really very important musicians. Instantaneous and high tension improvisations of İlhan Erşahin and unique and characteristic sound of Alp Ersönmez are making me to say like that. 

As a result, there is no serious problem in the night that makes me not to say that the Strange Place for Jazz was a festival like event full of music and jazz. Considering the last week's Tünel Festival, hoping that audience will become more silent and the sound systems are installed properly for each individual concert, I wish we can see more festivals such as this not only for a day but also consisting of a weekend. 

The Last Word: “Rest in Peace Esbjörn Svensson”  

Caz İçin Tuhaf Bir Yerde Müzik Dolu Bir Geceden Aklımızda Kalanlar

Konserden hemen sonra yazıldı bu yazı. Esbjörn Svensson Trio'nun davulcusu Magnus Öström yeni ekibiyle birlikte mütevvefa Esbjörn Svensson’un ardından 2011 yılında grubuyla çıkardığı "Thread of Life" albümünü çalmaya geldi Sakıp Sabancı Müzesi'ne dün gece. Geçen senelerde de caz festivali kapsamında düzenlenmiş ve hatta EST'nin yaşayan diğer üyesi basçı Dan Berglund'u misafir etmiş bir oluşum "Caz için Tuhaf Bir Yer" etkinliği. Bu seneki etkinlikte Magnus Öström ve grubunun ardından önce Nicholas Payton, David Sanchez ve Stefon Harris ile Ninety Miles, sonra ise Bugge Wesseltoft'un içine İlhan Erşahin ve Erik Truffaz'ı da dahil ettiği Bugge'n Friends projesini dinledik. Aralarında ana akım caza en yakın olan Ninety Miles olarak nitelendirilebilir. İsveçli Magnus Öström ve ekibi Kuzey Avrupa cazı ile fusion tarzı müziği biraz elektronik katkı ile destekledikleri bir müzik tarzı sunarken, Bugge Wesseltoft ve ekibi elektronik ve kulüp müzik dozu bir kademe daha arttırılmış nu caz olarak nitelendirilebilecek yeni bir disko müziği icra ettiler. Giriş cümlelerimden de anlayabileceğiniz gibi kafam ve kalbim Magnus Öström ve ekibinin konserinde olduğu için özellikle o konseri anlatacağım ancak diğer performanslardan da kısaca bahsedeceğim.

Oldukça erken gittim konser alanına. Amacım ses kontrolü izlemek ve fırsat bulabilirsem, kısa süre önce bloğumdaki Esbjörn Svensson Trio yazılarımla ilgili görüşlerini aldığım Magnus Öström ile yüz yüze görüşmekti. Girişten hemen sonra sesin geldiği yere doğru ilerledim ve istediğim gibi ses kontrolü işlemlerini başlarına yakın yakaladım. Henüz setler yeni yeni kurulmaktaydı Sabancı Müzesi'nin denize bakan ve hemen müze binasının giriş katında bulunan büyük terasına. 1965 doğumlu bu Kuzey Avrupalı davulcuyu ECHO bu sene Avrupa’nın en iyi caz davulcusu seçti, dünya çapında onu en yetkin fırça tekniğine sahip davulcu olarak gösteren eleştirmenler bulunmakta. Esbjörn Svensson Trio’nun da gelmiş geçmiş en önemli caz üçlülerinden biri olarak gösterildiğini de hatırlatayım. Yılların Esbjörn Svensson aşkı ile “Thread of Life” albümünü de hatmetmiş ve çok beğenmiş bir fanatik olarak görevli arkadaşların şaşkın bakışları arasında 1,5 saat ayakta ses kontrolü izledim tek başıma. Ses kontrol niye izlenir? Harika ve kusursuz bir performans nasıl hazırlanıyor acabayı anlamak için izlenir. Ses kontrolsüz çıkılanları bilen biri olarak aradaki farkı anlamak için izlenir. Magnus Öström sanırım yaklaşık 45 dakika sadece davulunun mekanik ayarlarını yaptı. Albüm yoğun elektronik katkılı olduğundan ve klavye, hammond, elektrogitar ve bas gitar gibi enstrümanlar içerdiğinden oldukça hassas delay, reverb, ton ve mikrofonlama çalışması yapıldı. Grup albümdeki elektronik performansların hepsini tamamıyla canlı olarak gerçekleştirecekti anlaşılan. Bizim ses ekibi neredeyse bezdi, ancak ses kontrol sonrası kendileriyle yaptığım kısa sohbette hem grubun ekipten memnun kaldığını hem de ekibin bu titiz sanatçıların yaptıkları işe bu kadar severek özen göstermelerinin onlara büyük katkı sağladığını düşündüklerini öğrendim. Parçaların birçoğu baştan aşağı çalındı provada. Magnus Öström gerçekten etkileyici bir müzisyen. Konsantrasyonu müthiş. Provada bile, gözleri kapalı kendinden geçtiği bölümlere tanık oldum. Yeri gelmişken diğer grup üyelerinden de bahsetmek isterim. Konserdeki ekip piyanist dışında albümde de çalan ekipti. Tabi albüme Ballad for E için (Esbjörn'ün ardından ağıt) katılan özel konuklar Pat Metheny ve Dan Berglund'u saymazsak. Aralarında en yakından takip ettiğim müzisyen İsveç caz sahnesinde son zamanlarda adını sıkça duyduğum basçı Thobias Gabrielson'du. Thobias Gabrielson enstrüman olarak yetkin bir şekilde klavye ve trompet de çalmakta. Gitarda Andreas  Hourdakis, piyano ve klavyede ise  albümde yer alan Gustaf Karlöf yerine Daniel Karlsson vardı. Hepsi de oldukça yetenekli müzisyenler ve en önemlisi mütevazi, cana yakın ve yaptıkları işten zevk alan insanlar. Ses kontrol sonrası sıcak altında çalışmış olmalarına rağmen benimle konuşmaları, Thobias Gabrielson’un yeni yaptığı ve kendi altılısına ait albümü bana armağan etmesi, hatta imza kalemi almak için Magnus Öström'ün soyunma odasına kadar gitmesi ve uzun uzun blogdaki yazılarım için teşekkür etmesi beni derinden etkiledi. Ben de samimiyeti biraz arttırıp konser sonrası ekipmanlarını taşımalarına yardım ettim.          

Magnus Öström'ün EST'nin 1999 sonrası, elektroniğin yoğun olarak kullanıldığı dönemine önemli etkisi var. Bu dikkate alınmadığında “Thread of Life” albümü sadece Esbjörn Svensson karakterinin devamı olarak algılanabilir. Ancak şunu belirtmekte fayda var; çocukluk arkadaşı olan Esbjörn Svensson ve Magnus Öström’ün artık ortak bir ses karakteristiğine de sahip olduğu aşikar. Dan Berglund’un da bu duygu ortaklığında olduğunu eklemeyi unutmayayım. Konu Esbjörn Svensson Trio’ya gelmişken “Caz İçin Tuhaf Bir Yer” konseptinin Esbjörn Svensson Trio’nun 2002 baskısı “Strange Place for Snow” albümünden esinlenildiğini ve bu albümde Magnus Öström’ün davul performanslarının dikkatle takip edilmesi gerektiğini söylemek isterim. Konser öncesi sohbetimizde de Magnus Öström’e bu albümde özellikle “Behind The Yashmak” parçasında parçayı davul ile caz için tuhaf bir yere taşıyorsunuz dediğimde anlamlı bir gülümseme ile karşılaştım. “Thread of Life” albümüne dönersek, gitar eklentisini ve basların elektrik olması dışında “Thread of Life” besteler ve ruh açısından EST albümlerini hatırlatıyor ancak albüm yoğun olarak fusion ve rock etkisi altında. Bunu da Magnus Öström'ün gençlik yıllarında biraz daha fazlasıyla rock müzikle ilgili olmasıyla açıklayabiliriz. Albümde Esbjörn Svensson’a isim olarak da doğrudan adanmış parçalar bulunmakta. Konser sonrası yaptığımız kısa sohbette Magnus Öström'e diğer parçalardan bazılarının da Esbjörn için yazıldığını hissediyorum dediğimde bütün albümün aslında bu konseptte hazırlandığı bilgisini onaylatmış oldum. Bu hissiyatımda Daniel Karlsson'un gerçekten zaman zaman Esbjörn Svensson’unkine benzeyen tınısının da etkisi var. Albümde özellikle "Longing" ve "Ballad for E" hem piyano hem de gitar partisyonları ile gözlerinizden iki damla yaş akmasına sebep olacak nitelikte. 

Konser başladığında seyirciler Magnus Öström'ün küçük gonklara benzeyen 4'lü zil takımına vurmaya başlamasını prova dahilinde zannetmiş olabilirler. Ancak elinde shotgun mikrofon ile bu vuruşları loop ekipmanından geçirerek yavaş yavaş müziği örmeye başladığında albümdeki giriş parçası Prelude'u dinlemeye başladığımızı anladık biz. İyi hazırlanmanın sonucu olarak sahneye çıktıktan sonra verilen ilk ses performansın ilk notasıydı. Harika bir ses dokusu vardı ortamda. Açık havada oldukça kaliteli bir performans verilmekteydi. Etrafımdaki birkaç dinleyici ile konserden sonra konuştuğumda çoğunlukla albümden ve bu gece yapılacak müzikten çok haberdar olunmadığını anladım. Bu sebeple bu girişin ardından ciddi bir silkelenme oldu dinleyicide. Ama ilk parçanın çok da melodik olmayan ve albüme göre oldukça uzatılan partisyonları ana akım caz dinleyicilerini biraz korkutmuş da olabilir. Diğer parçalarla beraber dinleyicinin coşkusu seviye seviye arttı. Longing'ten hemen önce Magnus Öström ilk kez Esbjörn Svensson dediğinde hem o durakladı biraz, hem ben yutkundum sessizce. İkinci de ise tutamadım kendimi. "Rest in Peace Esbjörn Svensson, Rest in Peace!" diye seslendim. Evet, konsere gidenlere itirafım olsun. Magnus Öström de sahneden çağrıma karşılık verince konuyu bilen seyircilerden alkış geldi. Magnus Öström'e konser sonrası tutamadım kendimi kusura bakmayın dediğimde, bilakis çok mutlu olduğunu öğrendim neyse ki. Konserde hemen hemen albümdeki  bütün parçaları dinledik; Prelude, Afilia Mi, Longing, Ballad for E, The Haunted Thoughts and The Endless Fall, Weight of Death, Piano Break Song. Sanırım, grubun son performansı Piano Break, Magnus Öström'ün harika davul partisyonları ve uzun zamandır fırça kullanımına getirdiği yeni boyut en etkileyici ve akılda kalanlardı. Kuzey Avrupalılarda sıkça karşılaştığım ilginç zamanlardaki esler, ani tansiyon değişiklikleri ve bütün bunların baterist tarafından kontrol edilmesi… Hepsi çok etkileyiciydi. Grubun hep bir ağızdan vokal yaptıkları “Afilia Mi” performansı da oldukça lirik ve coşkuluydu. Magnus Öström her şarkıyı ismiyle hatta bazen manası ile dinleyicilere aktardı şarkı aralarında. Mesela Afilia Mi’yi kızına yazdığını ve parçanın adının Latincede benim kızım anlamına geldiğini öğrendik. Gitarist Andreas Hourdakis'in Ballad for E'deki performansı, Daniel Karlsson'un lirik piyanosu ve Thobias Gabrielson’un organik bası benim dikkatimi çekenlerdendi. Konser sonrası alkışlar uzun sure devam etti. Gece 3 konserin arka arkaya devam ettiği bir seri halinde planlandığı için konser ardından yeniden sahneye çıkma ritüeli gerçekleşmedi.

Nicholas Payton yeni neslin en önemli trompet sanatçılarından. Hem Payton’un karizmatik şapkası ve gözlükleri ile hem de yaptıkları vibrafon yoğunluklu "old school" yakını caz müzik tarzlarıyla bir önceki gruptan oldukça farklılardı. Genel manada gecenin konukları tarafından vibrafon sanatçısı Steffon Harris’in soloları ilgiyle karşılandı. Saksofoncu David Sanchez ise enerjik sololarıyla seyirciyi sık sık ateşledi. Nicholas Payton ise genellikle oldukça yüksek perdeden ve inanılmaz bir kontrolle çaldığı trompetiyle belki karşı kıyılardan bile dinlenmiştir. Farklı ve can sıkıcı olan başka bir nokta ise bir önceki performansta kurulan mükemmel ses düzeneğinin 30 dakika boyunca bir türlü yeniden bu performans için kurulamamasıydı. Bu bizim canımızdan çok Nicholas Payton'ın canını sıktı diye düşünüyorum. Bir şekilde kurulan düzenekten gelen ses için ise çok iyi şeyler söyleyemeyeceğim. Özellikle bu tarz ana akim caz performanslarında davul "kick" lerinin bu kadar baskın olmaması gerektiğini ses masasının arkasındaki ilgililerin bilmesi gerekiyor. Tabi buna ek olarak kontrbasın da sesi kısık olursa gerisini siz düşünün. Bütün bunlar kabul edilebilirdi belki ama neredeyse şarkı başına en az bir kere özellikle trompet ve saksofona yüklenildiğinde gelen geri besleme gürültüsü hem dinleyiciyi hem de sanatçıları biraz üzdü. Bütün bunlara rağmen yine de sanatçıların özverisi ve seyircinin ilgisi ile iyi bir performans izlemiş olduk. Sanırım trafikten ve havanın ancak ikinci konser sırasında kararmış olmasından dolayı bu performans bir öncekine göre daha doluydu. Bu performanstan geriye kalan yapıcı eleştirimiz 3 konserin aynı mekanda 3 farklı sahnede hazır sistemlerde yapılması gerektiğidir. Zira, The Seed’de gerçekleştirilen bir sonraki Bugge’n Friends konseri, iyi kurulmuş ses düzeneği ile bu görüşümü desteklemektedir.

Bugge’n Friends konseri, Sabancı Müzesi’nin The Seed adındaki kapalı mekanında yerden koltukların kaldırılıp oldukça özgür bir hale getirilmiş ve iyi ışıklandırılmış ortamında 45 dakika gecikme ile gerçekleştirildi. Daha önceden ACT albümlerinden takip ettiğim kadarıyla neyle karşılaşacağımın biraz farkındaydım ama daha sıra dışı ve gecenin ilerleyen saatlerine uygun daha elektronik yoğun bir müzik bekliyordum. Zira gecenin bu saatine kalanların hem yaş ortalaması düşük hem de alkol seviyesi biraz fazlaydı. Bugge Wesseltoft, İlhan Erşahin ve Erik Truffaz’nın üflemelileri, Joaquın “Joe” Claussell’in elektronik ritimleri, Marius Reksjo bası ve bence harika ikili Erik Holm’un ve Andreas Bye’ın vurmalıları yardımı ile progresif karakteristikle birlikte kulüp müziğinin sınırlarını underground müziğe doğru yasladı. Oldukça minimal ve atonal başlangıçların ardından melodi ve ritimlerin yavaş yavaş örülmesiyle ortaya çıkan müzik dinleyicilerin tansiyonunu devamlı kontrol altında tuttu. Aslına bakarsanız yapılan müziğin çok ilginç bir özelliği daha var, o da şudur; her müzisyen ikili gruplar halinde performans verir gibiydiler. Claussell, Bugge ile, Erşahin, Truffaz ile, Reksjo ise Erik Holm ile… Gerçekten de performans sırasında hem doğaçlama bölgelerinde hem de paslaşmalarda devamlı bir kontak halindeydi bu ikililer. Tek başına performans veren basçıya Türk caz sahnesinin önemli basçılarından Alp Ersönmez de son parçada katılınca o da ikilisini kurmuş oldu. Özellikle Alp Ersönmez’in solosu ile başlayıp bütün müzisyenlerin solo ile bitirdiği son performans gecenin en önemlilerindendi bence. İlhan Erşahin’in ve Alp Ersönmez’in gerçekten çok önemli müzisyenler olduğu vurgulanmalı. İlhan Erşahin’n anlık kararlarla tansiyonu yüksek doğaçlamalara kalkışı ve Alp Ersönmez’in kendine has olduğu çok belli olan bas tonu bana bu yorumu yaptırıyor.

Sonuç olarak, Caz İçin Tuhaf Bir Yer etkinliğinin katılımcılara festival havasında caz ve müzik ile dolu bir gece yaşattı dememize engel bir olay görmüyorum gecede. Geçen hafta yapılan tünel şenliğini de düşünürsek, dinleyicilerimizin daha sessiz ve saygılı olma yönlerinin gelişebilme ve ses düzeneklerinin önceden hazırlanmış olarak beklemesi umuduyla festivallerde bu tarz kesintisiz birden fazla konserin olduğu hatta bütün bir hafta sonunu içine alan festivallerin yapılabilmesini diliyorum.

Son söz: “Rest in Peace Esbjörn Svensson”